کودکان مبتلا به اختلالات رفتاری که درمان نشده‌اند، در بزرگسالی دچار مشکلات زیادی خواهند شد. به طور کلی مداخله هرچه زودهنگام تر باشد نتیجه بهتری حاصل می شود. یک مطالعه گسترده در امریکا نشان داد که درمان دارویی و رفتاری کودکان بیش فعال همه ابعاد رفتاری انها را در خانه و مدرسه بهبود بخشیده است. درمان معمولا چندجانبه است و به نوع اختلال و عوامل موثر بر اختلال، بستگی دارد.

این عوامل عبارتند از:

1. آموزش به والدین: مثلا به والدین یاد دهند که چگونه با کودکانشان ارتباط برقرار کنند و انها را کنترل نمایند
2. خانواده درمانی: به کل خانواده کمک می شود تا ارتباطات و مهارتهای حل مساله خود را ارتقا دهند.
3. درمان شناختی رفتاری: برای اینکه به کودک کمک شود تا افکار و رفتارش را کنترل کند.
4. آموزش اجتماعی: مهارتهای اجتماعی مهم مثل نحوه گفتگو کردن یا همکاری با دیگران به کودک اموزش داده می شود.
5. کنترل خشم: به کودک یاد می دهیم که نشانه های ناکامی را در خود بشناسد و به جای پاسخ با رفتار خشونت امیز و پرخاشگرانه مهارت های مقابله سازگارانه را ابراز کند.
6. تکنیک های ارامش بخشی و کنترل استرس نیز آموزش داده می شوند.
7. حمایت در مشکلات مرتبط: مثلا حمایت حرفه ای از یک کودکی که مشکل یادگیری دارد مفید خواهد بود.
8. تشویق: بسیاری از کودکانی که اختلالات رفتاری دارند شکستها و ناکامی های متعددی را در مدرسه و روابطشان با دیگران تجربه می کنند. تشویق کودک برای شکوفا کردن استعدادهایش (مثلا ورزش) می تواند به عزت نفس او کمک کند.