کودک در هر سنی بازی خاصی را می پسندد. نوزادی: طفل در همان روزهای اول علاقه به لگد زدن و حرکت دادن دستها دارد. از اینکه باد در گلو اندازد و از حنجره و دهان صدا خارج کند و لبها را به حرکت در آورد لذت می برد. کمی که بزرگتر می شود اطرافیان با او بازی می کنند و مثلاً خود را مخفی می کنند و بعد ظاهر می شوند و می گویند «دالی» و موجب شادمانی و لذت کودک را فراهم می سازند.
در سالهای اولیه کودکی، الگوی بازی کودکان نشانه تغییر رشدی آنهاست.
 کودک یک تا دو سال: بیشتر به بازی انفرادی نیاز دارد که بعدا با بازی موازی دنبال می شود، یعنی دو کودک در کنار همند اما با یکدیگر بازی نمی کنند. آنها ممکن است از یک وسیله نیز استفاده کنند، ولی مستقل از یکدیگر و بدون ارتباط زیاد با یکدیگر به کار و بازی بپردازند.
کودکان 3 تا 4 ساله: بیشتر به بازی ارتباطی می پردازند، یعنی آنها با کودکان دیگر نیز بازی می کنند و می توانند وسایل خود را تا حد معینی به دیگران بدهند و با آنها شریک شوند؛ اما آنها نمی توانند علایق فردی خود را فدای گروه کرده و از آن تبعیت کنند.
 از سن چهار و چهار و نیم سالگی تا شش سالگی: کودک بیشتر و بیشتر به بازی اشتراکی روی می آورد، یعنی در موقعیتهایی که گروه هدف مشترکی را دنبال می کند به بازی گروهی می پردازند