دسته بندی: کودکان

18 تیر 1402 0 دیدگاه

 لجبازی کودکان و راه های کنترل آن

لجبازی کودکان و راه های کنترل آن از دیدگاه دکتر شقایق درویشی،  روان شناس کودک

لجبازی کودکان در اصل ، واکنشی نامناسب برای بیان چیزی است که احساسات و روحیه کودک را می آزارد و کودکان با استفاده از این ابزار سعی دارند تا به خواسته ها و علایق شخصی خود برسند. لجبازی کودکان به اشکال و طریقه های مختلفی بروز پیدا می کنند:

  • گریه
  • جیغ زدن
  •  قهر کردن با خانواده
  • امتناع از خوردن
  • پرخاشگری و …

در تحقیقات اخیر توسط روانشناسان نشان داده شده است که کودکان لجباز در آینده ، بیشتر در معرض اختلالات روانی و عصبی همچون افسردگی ، عدم اعتماد به نفس و کم حرفی و گوش گیری قرار دارند . پدران و مادران در جواب به لجبازی کودکان، گاهی رفتار خشن و تند از خود بروز می دهند و گاهی نیز منعطف هستند و با چشم پوشی و عمل به خواسته های کودک کار را پیش می برند.

  • با چه شیوه ای میتوان، در مقابل لجبازی کودک ایستادگی کرد؟

  • درست ترین راه و دقیق ترین تصمیم والدین ، به عنوان مسئولان تربیتی فرزند خود در قبال لجبازی وی چیست؟

  • آیا می توان این لجبازی نهادینه شده در کودک را به مرور زمان و بهره گیری از روانشناسی کودک از بین برد؟

روش درمان لجبازی کودکان

در ادامه سعی داریم تا با ارائه تئوری های روانشناسی مدرن و بروز و بیان چند راهکار مناسب برای مقابله و درمان لجبازی کودکان ، در خدمت شما باشیم:

  1.  به کودک اجازه بیان احساسات بدهید
    یکی از اصلی ترین و عمده ترین مشکل کودکان و نوجوانان آن است که نمی توانند با خانواده و به خصوص با پدر مادر خود ارتباط کلامی برقرار کنند و همین عدم برقراری ارتباط با والدین باعث می شود که کودکان برای به کرسی نشاندن حرف های خودشان به لجبازی روی بیاورند. در بسیاری از موارد گاهی فقط با پرسش اینکه چه چیزی خاطر کودک را مکدر کرده است می توان از احساسات و عواطف درونی کودک اطلاع پیدا کرد  و جلوی بسیاری از لجبازی ها را بصورت مسالمت آمیزی ، گرفت. به جرأت می توان گفت داشتن گوشی شنوا برای خواسته های کودک ، تا حد قابل قبولی مانع لجبازی کودک می شود.
  2.  با فرزندتان لجبازی نکنید !
    به همان اندازه که لجبازی یک کودک می تواند آثار مخربی در آینده وی بگذارد ، لجبازی و عدم انعطاف والدین در مواردی می تواند بهداشت روانی خانواده را تحت تاثیر خود قرار بدهد. پدران و مادران گاهی اوقات با وضع قوانینی ، شاید درست یا شاید نادرست ، برای فرزندان یا برای خود در قبال کودک خود ، راه لجبازی کودک را برای کودک خود هموار می کنند. اگر پدران و مادران در مواقعی سطح توقعات خود در قبال کودکان را پایین بیاورند و اجازه اینکه یک کودک گاهی می تواند اشتباه کند را برای وی صادر کنند، می توانند از شروع یک چرخه لجبازی بین کودک و والدین جلوگیری کنند .
  3. تمرکز حواس کودک خود را پرت دهید
    اگر کودک شما به سمت انجام رفتاری خارج از محدوده مورد نظر رفت و قصد انجام کاری را با لجبازی کودکانه داشت ، سعی کنید تمرکز او را بهم بزنید . ابتدا نام کودک را صدا بزنید و سپس با جلب کردن توجه وی به اسباب بازی ها و وسایل موجود در محیط ، یا یک موضوع جذاب، موجب حواس پرتی کودک خود بشوید .این حواس پرتی می تواند رفتار کودک را تا حد قابل توجهی منحرف کند .
  4. “بله” گفتن را با کودک خود تمرین کنید
    در زندگی خانوادگی بین والدین و کودک ، مواقعی پیش خواهد آمد  که والدین دقیقا نمی دانند که برای کنترل خشم و رفتار پرخشگرانه کودک خود چه باید بکنند و دیگر هیچکدام از راهکار های بالا برای قانع کردن کودک جواب نمی دهد و جواب تمام درخواست های بزرگترها “نه” می باشد.
  • یک راهکار روان شناسانه برای مقابله با لجبازی کودک:

دکتر سوزان استیلمن (Dr. Susan Stillman) برای واکنش به چنین شرایطی یک بازی هوشمندانه را طرح ریزی کرده است .

این بازی به این ترتیب می باشد که شما با آماده کردن سوالاتی که جواب آنها تنها ، “بله” یا “نه” برای پرسش از کودک آماده می شوید .مثلا از کودک می پرسید :

  • آیا اسباب بازی های خود را دوست دارد ؟
  • آیا دوست دارد که خیلی زود بزرگ شود ؟

به احتمال زیاد ، تجربه ثابت خواهد کرد که “بله” هایی که شما از کودک خود دریافت می کنید در ذهن ناخودآگاه کودک شما تاثیر مثبتی خواهد گذاشت که می تواند از لجبازی کودک جلوگیری کند .

لجبازی کودک می تواند آینده زندگی اجتماعی او را تحت تاثیر خود قرار بدهد و پدر و مادر به عنوان مسئولین تربیتی او باید دانش روانشناختی کودک با وی برخورد کنند و یا در صورت نیاز به روانشناس کودک مراجعه کنند تا کودک به بهترین شکل ممکن در محیط اجتماعی قرار بگیرد .

  • نکات مهم در مورد لجبازی و راه های مقابله با آن:
  1.  در کنترل لجبازی كودكان رفتار درست و منطقی در موارد اول دیده شدن این خصیصه در کودک است؛ چراکه رفتار والدین در ذهن کودک حک می شود و برخورد مناسب با لجبازی کودک می تواند به کاهش احتمال بروز آن در آینده کمک کند.
  2. اختلال خلق یکی از خصوصیات بارز در کودکان لجباز است که در بسیاری موارد علت خاصی نیز ندارد.
  3. کودکان لجباز اغلب رفتارهایی همچون جیغ و داد زدن و کوبیدن پا بر زمین بخصوص در محیط خارج از منزل برای قانع کردن پدر و مادر از خود نشان می دهند.
  4. شروع لجبازی كودكان معمولا پس از یک سالگی بوده و در حدود سه سالگی به اوج خود می رسد؛ بطوری که اگر والدین نحوه صحیح برخورد با لجبازی در کودکان را در پیش نگیرند با مشکلات زیادی در تربیت فرزند خود روبرو می شوند.
  5. ابراز خشم یکی از رفتار های شایع در کودکان لجباز است که با رشد کودک و همراه با رفتارهایی همچون نافرمانی نیز می شود.
  6. متاسفانه عدم کنترل این رفتار کودک توسط والدین سبب باقی ماندن این خصیصه در کودک می شود که حتی تا سنین مدرسه نیز ادامه پیدا کرده و سبب بروز مشکلات تحصیلی کودک نیز می شود.
  • والدین چگونه لجبازی در کودک را تقویت می کنند؟

  1. زمانی که والدین در مقابل رفتار نادرست کودک رفتار مناسبی از خود نشان ندهند و یا خواسته های کودک که با داد و فریاد از والدین طلب می کند را اجابت کنند به رشد و تقویت این رفتار منفی در کودک منجر می شود.

    ذکر این نکته ضروری است که والدین با دیدن رفتار نادرست و لجبازی كودكان خود نباید با کودک رفتار نامناسب داشته باشند ، حتی اگر به عنوان یک والد از رفتار نامناسب کودک خود خشمگین شده اید، باید پس از مکث و ایجاد آرامش در خود رفتار نادرست کودک خود را کنترل کنید.


    “واقعیت این است که دفاع از خواسته های شخصی و توانایی مقابله با خواست های دیگران توسط کودک امری ضروری است؛ اما آنچه که لجبازی نامیده می شود تداوم آن در تمام موقعیت ها و تشدید آن با رشد کودک است.”

  • دلایل لجبازی

  •  درخواست های غیرمعقول

  • زیاده خواهی کودک

  • عدم تمایل به انجام وظایف

  • بیان خواسته ها بصورت غیرمستقیم

  • چند راهکار برای کنترل لجبازی كودكان:

  • بی توجهی
    بی توجهی به رفتارهای نادرست کودک و عدم توجه به کودک می تواند در کنترل لجبازی و کاهش آن موثر باشد. زمانی که کودک هیچ گونه توجهی از والدین در مقابل خواسته خود نمی بیند در پی جلب توجه والدین خود برمی آید که این امر می تواند لجبازی و نافرمانی او را کاهش دهد، این در حالی است که اگر کودک در حال لجبازی باشد و والدین با توجه بیشتر به وی سعی در آرام کردن کودک داشته باشند، این رفتار تشدید می شود. قطع تماس چشمی با کودک و عدم توجه به حرف های وی می تواند به کاهش احساس لجبازی در کودکان کمک کند. این کار ممکن است در روزهای اول سخت بنظر برسد و حتی سبب تشدید رفتار نادرست کودک شود ، ولی با تکرار این رفتار، کودک نیز یاد می گیرد که با لجبازی چیزی بدست نمی آورد.

  • پاداش برای رفتارهای خوب
    برای کنترل لجبازی کودکان، دادن پاداش در مقابل رفتارهای مناسب می تواند به کاهش احساس لجبازی و نق زدن در کودک بیانجامد. زمانی که کودک خواسته اش را بطور معقول از شما می خواهد با دادن پاداش به وی می فهمانید که برای رسیدن به خواسته هایش نیازی به لجبازی و بدخلقی ندارد.

  • جریمه برای رفتارهای بد
    زمانی که رفتار نامناسب از کودک می بینید مانند نافرمانی به طور مکرر با تنبیه البته تنها تنبیه رفتاری مثلا اجازه ندادن برای تماشای تلویزیون و … می توان به کنترل لجبازی در کودکان کمک کرد.

  • تعیین حد و مرز برای کودک
    زمانی که کودک بداند رفتارهای او باید در چارچوب معینی انجام شود و نمی تواند فراتر از آن عمل کند، احساس لجبازی کمتری در او ایجاد خواهد شد ، البته این به معنی کنترل کامل رفتارهای کودک و برقراری قید و بندهای سخت برای کودک نیست.

  • قاطعیت در عین مهربانی
    بسیاری از والدین قاطعیت را با سخت گیری اشتباه می گیرند. سخت گیری در مقابل کودکان تاثیر منفی می گذارد و سبب تغییر ذهنیت کودک نسبت به پدر و مادر خود و دور شدن از آن ها می شود. اما قاطعیت این است که کودک بداند باید توقعات شما را برآورده کند و در غیر این صورت شما از او آزرده خاطر می شود. اجرای قوانین خانه و خانواده هیچ منافاتی با مهر پدر و مادری ندارد و والدین در حین داشتن قاطعیت می تواند با مهربانی به کننترل لجبازی کودکان خود کمک کنند.

  • آموزش عملی
    به جای اینکه مدام به کودک امر و نهی شود، بهتر است والدین با رفتار مناسب خود به کودک آموزش دهند. اگر به جای تهدید و تنبیه کودک، برای رفتار نادرستش، بتوان با رفتار مناسب موضوع را برای او تفهیم کرد، تاثیر بسیار بیشتری دارد.

  • عملی کردن خواسته های منطقی کودک
    برای کنترل و کاهش لجبازی کودکان، بهتر است که خواسته های منطقی کودک را با مهربانی و عطوفت و در زمان مناسب عملی کنید تا کودک نیازی به خواهش و یا نق زدن برای رسیدن به خواسته اش نداشته باشد.

  • صحبت کردن با کودک
    حرف زدن با کودک و گوش دادن به حرف ها و خواسته‌های کودک در آرامش، نقش موثری در کنترل و کاهش لجبازی در وی دارد. زمانی که کودک می تواند با والدین خود به راحتی حرف بزند، کمتر به رفتارهایی همچون لجبازی روی می آورد.

  • کمک به کودک
    زمانی که انجام کاری و یا رفتاری برای کودک خوشایند نیست، والدین بهتر است به کودک خود کمک کند ، زمانی که کودک همراهی و کمک والدین را احساس کند کمتر به دنبال لجبازی خواهد بود.

Visits: 2

18 تیر 1402 0 دیدگاه

پرخاشگری در کودکان و روش‌های درمان آن

پرخاشگری و روش های مقابله و درمان آن از دیدگاه دکتر فرامرز ذاکری، روان پزشک و متخصص اعصاب و روان

برای درمان پرخاشگری کودکان لازم است در ابتدای امر علت پرخاشگری کودک را ریشه یابی کنید. زمانی که کودکان رفتار پرخاشگرانه ای از خود بروز می دهند، مطمئنا ما آن ها را سرزنش خواهیم کرد. اما لازم است که به این نکته توجه داشته باشیم کودکان هنوز یاد نگرفته اند که تکانه های عصبی خود را چگونه کنترل کنند یا اینکه چگونه با استفاده از روش های قابل قبول اجتماعی درگیری های خود را حل کنند. در برخی موارد ممکن است دلیل پرخاشگری کودک مشکلاتی باشد که با آن روبرو شده است. این مشکلات می توانند شامل رویدادهایی باشند که در کودک ایجاد استرس می کنند، کمبود توجه، علائم اوتیسم و بیش فعالی، مشکلات و تنظیم هیجانات عاطفی،. با توجه به این موارد که ذکر کردیم حتی در زمان هایی که اختلال های رفتاری جدی در کودک تشخیص داده شوند والدین می توانند برای کنترل و درمان خشم کودکان تاثیر جدی داشته باشند.

دلایل پرخاشگری کودک چیست؟

همانطور که در ابتدا اشاره کردیم پیش از پرداختن به درمان پرخاشگری کودکان باید دلایل آن را مورد بررسی قرار دهیم که این موارد شامل:

  • عوامل ژنتیکی:

 عوامل ژنتیکی می تواند برخی از کودکان را بیشتر از سایرین در معرض خطرات بیشتری مانند استرس، عصبانیت و پرخاشگری قرار دهد. پژوهش ها ثابت کرده است که اگر کودک در اوایل زندگی استرس زیادی را تحمل کند احتمال بروز رفتار پرخاشگرانه در او بیشتر خواهد بود.

  • عوامل محیطی بیرون از منزل: 

پرخاشگری کودک می تواند تحت تاثیر عوامل بیرون از منزل نیز باشد. مواردی مانند معلمان، همسالان، عوامل فرهنگی و شبکه های اجتماعی می توانند در پرخاشگری کودکان موثر باشند. مطالعات روانشناسی نشان می دهد که کودکان می توانند افزایش غیر طبیعی ترشح هورمون استرس کورتیزل را در هنگام مواجهه با شرایط استراس زا تجربه کنند. این کودکان بیش از سایرین در معرض خظر پرخاشگری قرار می گیرند.

  • نقش والدین: 

والدین می توانند تاثیر بسیار مهمی در پیشگیری و درمان پرخاشگری در کودکان داشته باشند. پژوهش ها نشان می دهد که کودک می تواند با دریافت آموزش های عملی و حمایت های اخلاقی مسیر خود را تغییر دهد. برای درمان پرخاشگری کودکان باید راهکارهایی را به او آموزش دهید.

  • قوانین ومحدودیت هایی را برای کودک اعمال کنید: 

لازم است کودکان برای کنترل پرخاشگری خود بدانند که مجاز به انجام چه رفتارهایی هستند و چه رفتارهایی به عنوان خط قرمز برای آن ها محسوب می شود. اگر کودک شما مراقب یا پرستاری دارد باید این قوانین و محدودیت ها را به او نیز اطلاع بدهید. لازم است پرستار یا مراقب کودک شما روش های برخورد با رفتارهای خشونت آمیز را آموزش ببیند تا در زمان بروز رفتارهای خشونت آمیز کودک واکنش صحیحی داشته باشد. کودکانی که لگد می زنند و گاز می گیرند باید فورا تنبیه شوند تا متوجه رفتار اشتباهی که دارند بشوند. نکته مهم این است که برای آشنایی با شیوه های تنبیه مناسب برای کودکان لازم است با روانشناس کودک مشورت کنید.

  • به کودک خود کمک کنید تا راه های مقابله با خشم را فرا بگیرد:

 یکی از روش های درمان پرخاشگری کودکان آموزش راهکارهایی برای مقابله با خشم است. والدین می توانند به جای واکنش تند نشان دادن و مبارزه با کودکان به آن ها آموزش دهند تا احساسات خود را کنترل کنند و آن را در قالب کلمات درست بیان کنند. می توانید با ملایمت و مهربانی دلیل خشم او را بپرسید. گفتگو درباره خشم می تواند به برخی از کودکان کمک کند تا خشک خود را کنترل کرده و آرام شوند. ممکن است کودک شما تمایلی به صحبت کردن در مورد مشکلش نداشته باشد. در این مواقع ممکن است صحبت کردن با یک حیوان خانگی ، دوست خیالی یا عروسک چاره ساز باشد.

می توانید برای رفتارهای غیر خشن کودکان خود جایزه های کوچک در نظر بگیرید. باید به کودکان خود آموزش بدهید که در زمام خشم لگد نزنند، گاز نگیرند. کودکان برای کنترل کردن احساسات خود و اعمال خود پیش از انجام آن ها به راهنمایی والدین احتیاج دارند.

  • برای منضبط کردن کودکان آن ها را کتک نزنید:

 بعضی از والدین برای اینکه کودکان خود را منضبط کنند آن ها را تنبیه بدنی می کنند. باید بدانید کودکانی که تجربه تنبیه بدنی را دارند یاد می گیرند که از رفتار دیگران خوششان نیاید. فراموش نکنید که تنبیه بدنی کودکان می تواند باعث تشدید رفتارهای پرخاشگرانه در کودکان شود.

  • عصبانیت خود را کنترل کنید:

 به کودکان اجازه بدهید هر نوع تعارضی که در خانه اتفاق می افتد به شیوه های صلح آمیز حل و فصل کنید. کودکان رفتار والدین خود را تقلید می کنند. روشی که والدین با آن خشم و ناامیدی خود را کنترل می کنند می تواند بر کودکان آن ها تاثیر بگذارد. شیوه های مثبت مقابله مانند انجام کاری که باعث آرامش والدین یا بیرون فرد از وضعیت خشم و ناامیدی را تمرین کنید.

  • یک راه حل گریز خلاقانه را پیدا کنید: 

برای درمان خشونت کودکان باید به دنبال راه حل های خلاقانه باشید. بعضی از کودکان می توانند خشم خود را از طریق مشت زدن به بالش، کوبیدن پا یا مواردی از این قبیل خشم خود را تخیله کنند. شما می توانید با انجام فعالیت هایی مانند رقصیدن، قدم زدن یا بازی کردن خشونت کودک را به میزان زیادی کاهش بدهید. یکی دیگر از راهکارهای کنترل خشونت در کودکان بازی کردن با حیوانات خانگی و نقاشی کردن است. این فعالیت ها می توانند حواص کودک شما را از خشونت پرت کنند.

  • به کودکان خود کمک کنید تا به آرامش درونی برسند

برای درمان خشونت کودکان بهتر است روابط دوستانه و خو بی با آن ها برقرار کنید. پژوهش ها نشان می دهد که کودکانی که با والدین خود روابط بهتری دارند کمتر عصبانی می شوند و رفتار خشن از خود بروز می دهند. این افراد با حس خوشبختی بیشتری رشد کرده اند و مدل رفتاری آن ها نسبتا به دیگران مسالمت آمیز تر می باشد. امکان دارد کودک شما عصبانی شود اما زمانی که یاد گرفته باشد با استفاده از یک روش عصبانیت خود را سرکوب کنند به این دلیل که او آموزش دیده است که این رفتار خشونت آمیز مناسب رفتار او نخواهد بود.

والدینی که با کودکان خود ارتباط مناسبی دارند مطمئنا رفتار آن ها را می شناسند این امر باعث می شود کمتر رفتاری انجام بدهند که منجر به عصبانیت در کودک شوند. والدین متعهد می دانند که برای کنترل شرایط مختلف احتیاجی به عصبانیت ندارند.

کودک پرخاشگر معمولا با والدین خود ارتباط قوی ای ندارند. آن ها با نوعی آشفتگی درونی مواجه هستند. این کودکان حس می کنند چیزی در اعماق وجود خود گم کرده اند به همین دلیل بسیار احساس خشم می کنند. در صورتی که این حس کنترل نشود تا بزرگسالی ادامه خواهد یافت. این خلاء می تواند به شکل خشم و عصبانیت نسبت  به خود یا والدین بروز کند. همین امر باعث می شود که تمام افراد خانواده در معرض خشم کودک قرار بگیرند. این عصبانیت می تواند به همه اعضای خانواده سرایت کند.

  • نگذارید کودک از خشم لبریز شود

برای درمان خشونت کودکان می توانید به او آموزش دهید که چه زمانی در حالت تحریک و عصبانیت قرار دارد. لازم است که با دقت به حرف های کودک خود گوش دهید و به اوکمک کنید تا بر روی احساسات ناراحت کننده خود کار کند و آن ها را از بین ببرد. شما باید به صورت یک شنونده مشتاق عمل کنید تا بتوانید حس قضاوت و همدلی را در آن ها ایجاد کنید.

  • بدی درون کودک خود را ببینید

اغلب کودکانی که عادت به بدر رفتاری دارند کودکان خشنی هستند. در صورتی که حس می کنید کودک شما بیشتر اوقات بد به نظر می آید و شما هیج راهکاری برای این موضوع ندارید و کودک هم قصد عقب نشینی ندارد؛ لازم است که بررسی کنید و ببینید چه چیزی باعث شده است که کودک شما ناراحت باشد و رفتار بدی از خود بروز دهد. بر اساس پژوهش هایی که از والدین این نوع کودکان به عمل آمده است.

دو عامل برای این رفتار شناسایی شده است.

  1.  عامل اول این است که پدر یا مادر یا هر دوی آن ها همیشه عصبانی هستند. در نهایت باعث می شود  که کودک عصبانیت را یک بخش از وجود خود تلقی کند.
  2.   عامل دوم که معمولا باعث ایجاد خشم در کودکان می شود این است که کودک آرامش و خوشبختی خود را تهدید شده می بیند. برای درمان خشونت کودکانی که در این دسته قرار دارند لازم است مشکلات خانواده نیز حل شود. می توانید فهرستی از تغییراتی که اخیرا در خانواده شما اتفاق افتاده است را تهیه کنید و بفهمید چه عواملی باعث خشم در کودکان یا اشک ریختن آن ها می شود. کودکان چه نیازهایی دارند که به آن ها رسیدگی نشده است

کدام عامل ریشه اضطراب درونی کودکان است؟ 
فراموش نکنید که عصبانیت و خشم مانند بخش بیرونی کوه های یخ شناور در آب است و از مشکلاتی خبر می دهد که عمیق تر هستند و باید ریشه یابی شوند. وجود خشونت در کودک باعث انزوای او می شود. کودکان برای از بین بردن تصویر ناخوشایندی که از خود می بینند مبارزه می کنند. کودکان خشن معمولا برای خود یک لاک محافظتی درست می کنند. اما در زیر این آرامش ظاهری اساسات منفی وجود دارد که به دیوار دفاعی آن ها فشار می آورد. کودک برای اینکه بتواند دیوار دفاعی خود را حفظ کند معمولا در برابر مسائلی که باعث عصبانیت اومی شوند عقب نشینی می کند و همین امر باعث منزوی شدن او می شود.

  • استفاده از تکنیک های حل مسئله برای درمان خشونت کودکان

برای درمان خشونت کودک می توانید از تاکتیک های انضباطی استفاده کنید. پژوهش ها نشان می دهند که تنبیه شدید می تواند منجر به بروز مشکلات رفتاری مانند پرخاشگری در کودک شود. فراموش نکنید که استفاده از تاکتیک های شرمساری نه تنها باعث از بین رفتن خشم نمی شود که می تواند رنجش و خشم را در کودکان افزایش دهد.

  • والدین در برابر رفتار خشونت آمیز کودکان چه کاری باید انجام دهند؟

برخی از افراد برای درمان خشونت کودکان از ایده نادیده گرفتن استفاده می کنند. باید بدانید که ایده نادیده گرفتن اصلا روش درستی نیست. پژوهش ها بیانگر این موضوع هستند که پدر و مادرانی که خودشان پرخاشگر هستند یا در برابر پرخاشگری کودکان تسلیم می شوند به احتمال زیاد رفتارهای بدتری را از فرزندان خود مشاهده می کنند. در این موقعیت یک راه حل دیگر نیز وجود دارد. والدین می توانند با تمرکز بر آموزش چگونگی کنترل پرخاشگری در کودکان به حل مشکلات و مذاکره در مورد و جبران اشتباهات تمرکز کنند. موثرترین تاکتیک ها تحریم های غیر فیزیکی همراه با دلایل است. در این تاکتیک والدین علت محرومیت های غیر فیزیکی در کودکان را با صحبت کردن برای آن ها توضیح می دهند.

  • برای اصلاح و درمان پرخاشگری کودکان باید چه کنیم؟؟

اولین گزینه ای که روانشناس یا روانپزشک برای درمان کودکان پیشنهاد می کند رفتار درمانی است. لازم است بدانید که تعداد محدودی روش در حوزه رفتار درمانی برای اصلاح خشونت در کودکان وجود دارد. در ادامه قصد داریم شیوه های مختلف رفتار درمانی را به اختصار توضیح دهیم.

  1. رفتار درمانی شناختی:
    رفتار درمانی شناختی با عنوان CBT شناخته می شود این روش به عنوان یکی از موثرترین شیوه های درمانی در روانشناسی مدرن است. این شیوه درمانی علاوه بر کنترل خشم برای بیماری های مختلفی به کار گرفته می شود. به زبان ساده می توانیم بگوییم روش رفتار درمانی شناختی با استفاده از تغییر و اصلاح شناخت دیدگاه افراد را نسبت به دنیای افراد تغییر می دهند. این امر باعث می شود که بیمار نگرش مثبتی داشته باشد و احساسات و رفتارهای خود را کنترل کرده و بهبود ببخشد. بر اساس این روش متوجه می شویم که پرخاشگری و خشم کودک به دلیل ایجاد احساسات و شناخت اشتباه است با استفاده از این روش رفتارهای او اصلاح می شود.
  2. تنظیم هیجان:
    در این روش به کودک آموزش می دهند تا بتوانند دلایل و محرک های خشم و عصبانیت خود را بشناسند و راهکارهای پیشگیری از آن ها را فرابگیرند.
  3. به کارگیری راهکارهای نوین و ارتباطی با کودکان:
    در این روش درمان خشونت کودکان درمانگر به والدین آموزش می دهد تا در قالب بازی و نقش بازی کردن به شکل غیر مستقیم روش هایی را به کودک آموزش دهند که به وسیله ی آن ها خشم خود را شناسایی کرده و نسبت به کنترل آن اقدام کنند.
  4.  آموزش راه های صحیح ابراز خشم:
    در این شیوه روان درمانگر به کودک و والدین او آموزش می دهد که نتیجه انتخاب های خود را سنجیده و به محاسبه آن بپردازند و بتوانند از این طریق رفتارهای خشونت آمیز خود را کاهش دهند.
  5. تکنیک مدیریت والدین:
    در این شیوه درمان خشونت کودکان که با عنوان PMT شناخته می شود به والدین آموزش می دهند که با استفاده از روش های جایگزین رفتار های خشونت آمیز و ناشایست در کودکان را کنترل کنند. در این روش درمانی تمرکز بر روی رفتارهای مثبت یا به زبان ساده تر بر روی تشویق کودکان است. در این شیوه به والدین آموزش می دهند که با استفاده از روش های تقویت مثبت رفتارهای صحیح کودکان را با استفاده از تقویت و پاداش تثبیت کنند. در این شیوه درمانی رفتارهای خشونت آمیز و عصبی کودکان با رفتارهای درست جایگزین می شوند. در برخی از موارد امکان دارد که خشونت و تحریک پذیری در کودکان در نتیجه یک اختلال یا بیماری باشد که پس از حوادث، افسردگی و اضطراب اتفاق می افتد. در برخی موارد استفاده از رفتار درمانی امکان دارد پاسخ مطلوبی برای اصلاح رفتار خشونت آمیز در کودکان نباشد. در این مواقع لازم است ابتدا دلیل رفتارهای ناهنجار در کودکان تشخیص داده شود پس از تشخیص علت باید به دنبال یک روش اصلاحی برای کنترل خشم در کودکان باشید.

سوالات متداول

دلایل اصلی پرخاشگری در کودکان چیست؟

این عوامل می تواند شامل رفتارهای خشونت آمیز قبلی یا رفتار خشونت آمیز و پرخاشگرانه، آزر جنسی یا قربانی آزار جنسی بودن، قربانی قلدری شدن، عوامل ژنتیکی (وراثت خانوادگی)، استفاده از مواد مخدر، در معرض خشونت در خانه و/یا اجتماعی قرار گرفتن می تواند از عوامل بروز پرخاشگری در کودکان باشد.

چگونه پرخاشگری را در کودکان کنترل کنیم؟

به کودکان کمک کنید تا احساسات خود را بیان کنند. آرام باشید. تسلیم عصبانیت یا رفتار پرخاشگرانه نشوید. خوب بودن فرزندتان را در نظر بگیرید. الگوهای فرزندتان را بشناسید و محرک های خشونت آنها را شناسایی کنید. پاداش های مناسب برای کاهش پرخاشگری کودکان را پیدا کنید.

کودکان از چه سنی شروع به پرخاشگری می کنند؟

بسیاری از کودکان از هل دادن، گاز گرفتن، پرتاب کردن و تخریب کردن اشیا به عنوان وسیله ای برای رسیدن به خواسته های خود استفاده می کنند. این نوع پرخاشگری در کودکان دو تا سه ساله بسیار رایج است. پرخاشگری در کودکان سه تا شش سال علاوه بر موارد بالا شامل رفتار تهاجمی، بدرفتاری هنگام صرف غذا و لباس پوشیدن، دروغ گفتن و رقابت با خواهر و برادر هم می شود. همانطور که بچه ها رشد می کنند پرخاشگری های فیزیکی کاهش یافته و پرخاشگری کلامی اغلب افزایش می یابد.

چگونه از پرخاشگری کودکان جلوگیری کنیم؟

پرخاشگری یکی از معضلات رایج در کودکان است البته والدین با کسب مهارت‌هایی می توانند از همان ابتدا از پرخاشگری کودک جلوگیری کنند. برخی از این مهارت ها عباتند از:

ایجاد محیطی صمیمی و عاری از هرگونه محرک پرخاشگرانه

توجه به کودک و احترام به عقاید و نظرات او

صبر و بردباری در برابر پرخاشگری کودک و حل مشکل او بدون توسل به روش‌های پرخاشگرانه

منبع: کومامانا

Visits: 3

14 تیر 1402 0 دیدگاه

بدغذایی کودکان

آموزش درست غذا خوردن به بچه‌ها

تصور ذهنی ما درباره کودکان این است که همه آنها به طور ذاتی و طبیعی باید به غذا خوردن علاقه داشته باشند.  زمانی که گرسنه شوند به راحتی سر سفره یا میز بنشینند تا غذایشان را بخورند. اما حقیقت این است که برخی از کودکان برای این که به اندازه ای کافی غذا بخورند؛ نیاز به کمک والدین دارند. در واقع مشکل تغذیه و بدغذایی کودکان، مشکل شایع و نگران کننده ای برای والدین است.
در این مقاله قصد داریم شما را از مهم ترین دلایل بدغذایی کودکان و راهکارهای برخورد مناسب با این مشکل آگاه کنیم.

دلایل بدغذایی کودکان:

ابتدا باید علت بدغذایی یا کم خوراکی کودک خود را بفهمیم. برای فهم علت، زیاد راه دوری نروید، علت را عموما در رفتار و شیوه های فرزندپروری خود راحت تر می توانید پیدا کنید.

در واقع به غیر از علت بیمار بودن کودک، مانند عفوت مجاری ادراری یا بیماری های دیگر، که می تواند بر تغذیه کودک تاثیر منفی بگذارد، سایر علل به مسائل والدینی مربوط می شود. 

برای آنکه کمی در این زمینه کمک تان کرده باشیم، در ادامه، به ذکر چند نوع رفتار که گرایش به کم اشتهایی را در کودک افزایش می دهد، اشاره می کنیم.....

دلایل:

  1. مادر یا دیگر مراقبین کودک به دفعات از غذا به عنوان ابزاری برای تنبیه کودک استفاده می کنند. مثلا او را مجبور می کنند غذایی را که دوست ندارد بخورد، کودک نیز این عمل را می آموزد و لجبازی خود را از طریق غذا نخوردن نشان می دهد.
  2. به ساعات غذا خوردن اهمیت داده نمی شود. رعایت دقیق ساعت غذا خوردن و داشتن برنامه غذایی، به کودک اهمیت خوردن غذا را نشان می دهد.
  3. سخت گیری بیش از حد در آداب تغذیه نیز غذا خوردن را در ذهن کودک تبدیل به عملی ملال آور می سازد. تا حدودی طبیعی است غذا از قاشق کودک بریزد یا تمایل داشته باشد از غذایی بیشتر و از غذایی دیگر کمتر بخورد، بنابراین نباید حتما اصرار داشت هر آنچه و به هرگونه که والدین می پسندند کودک نیز به همان طریق عمل کند. 
  4. وقتی غذاخوردن در محیطی به دور از آرامش و همراه با کشمکش والدین با یکدیگر انجام می شود؛ در این هنگام نمی توان انتظار داشت کودک به حضور در این موقعیت تمایلی نشان دهد. زیرا وقت غذا خوردن، برای او همیشه تداعی کننده مشاجرات والدین خواهد بود. 
  5. برخی مادران بیش از حد نگران غذا خوردن کودک هستند.
    هنگامی که مادر کودک به صورت افراطی نسبت به تغذیه کامل کودک اظهارنگرانی می کنند؛ معمولا با قاشق و ظرف غذا به دنبال کودکان راه می افتند و تصور می کنند با این عمل تغذیه کامل و مورد نظرشان امکانپذیر است. اصرار بیش از حد به غذا خوردن اشتیاق کودک را از میان می برد و کودک از غذا به عنوان شیوه ای برای جلب توجه استفاده می کند.
  6. بی توجهی به استقلال طلبی کودک.
    مخالفت در امر غذا خوردن می تواند نوعی میل به استقلال در کودک باشد. یعنی کودک دوست دارد خودش غذا بخورد و قاشق را به دست بگیرد و اگر مادر روی تمیزی و پاکیزگی بیش از حد تمرکز کند. وسواس داشته باشد که مبادا لباس های کودک کثیف شود؛ یا غذا را روی زمین بریزد؛ یک کشمکش قدرت بین مادر و کودک به وجود می آید.
    از یک طرف مادر می خواهد کنترل اوضاع را به دست بگیرد؛ خودش به کودک غذا دهد و از طرف دیگر کودک اصرار دارد خودش کارهایش را انجام دهد.

بسیاری از والدین از یاد دادن آداب غذا خوردن به فرزندشان کلافه هستند.

آنها آرزوی روزی را دارند که فرزندشان بدون آنکه سس گوجه فرنگی را روی لباسش بریزد؛  غذایش را تمام کند. واقعیت این است که غذا خوردن بچه‌ها تا زمانی که آداب آن را یاد نگرفته باشند؛ برای بسیاری از والدین مانند کابوس است. تا زمانی که شما با عجله و سرپایی غذا بخورید و وقت کافی برای گذراندن شام و ناهار با فرزندتان نداشته باشید؛ نباید منتظر بروز معجزه‌ای در روش غذا خوردن کودک‌تان باشید.

نوشته دکتر سمانه رنجبر متخصص تغذیه

بیشتر غذا خوردن و کمتر بازی کردن
هدف :
وقتی کودک حباب در شیر درست می‌کند شاید حوصله‌اش سر رفته باشد، سیر شده باشد، غذا را دوست نداشته باشد یا فقط شیطانی کند.

– دکتر سمانه رنجبر متخصص تغذیه

در اینجا با  روش‌هایی که می‌تواند به شما کمک کند خود و فرزندتان از خوردن غذا لذت ببرید؛ همراه ما باشید.

جویدن با دهان باز
بچه‌ها علاقه خاصی به خوردن لقمه‌های بزرگ دارند که خب این به آن معناست که آنچه در حال جویدن آن هستند، کاملا مشخص می‌شود.

چطور به هدف برسید؟
وقتی شما از یک قاشق بزرگ استفاده می‌کنید یا با چنگال بزرگ غذا را داخل دهان کودک می‌گذارید؛ قبل از آنکه به دهان برسد کلی مشکل ایجاد می‌کند. خب، چرا نصف آن را داخل بشقاب نمی‌ریزید؟ برای تمام کردن غذا به کودک عجله نکنید. بعضی از بچه ها دوست دارند با دهان پر حرف بزنند دراین گونه مواقع  توضیح دهید که اگر با دهان پر صحبت کند؛ چیزی نمی‌فهمید. به کودک هیجان‌زده‌تان اطمینان دهید که وقتی لقمه‌اش را خورد و قورت داد می‌تواند درباره موضوعی که می‌خواست حرف بزند و شما سراپا گوش هستید.

از خوشمزه نبودن شاکی است؟
کنار گذاشتن غذا، هنگام غذا خوردن این روزها عادت بسیاری از کودکان شده است و نگرانی از احساسی که به غذا دارند، طبیعی نیست. بنابراین این سخت است که تشخیص دهید درباره غذاها دقیقا به چه چیزی فکر می‌کنند. مهارت‌های اجتماعی مسئله‌ای نیست که خود به خود کودک آن را بلد باشد؛ بنابراین شما باید به بهترین شکل آن را به کودک بیاموزید تا بتواند نظرش را درباره غذا درست بیان کند.

چطور به هدف برسید؟
به کودک ۴-۳ ساله‌تان بگویید از کلماتی مانند«اَه» و «ایش» برای غذایی که احساس خوبی نسبت به آن ندارد، استفاده نکند. از او نخواهید دروغ بگوید. بلکه به او عباراتی یاد دهید که کمتر آزاردهنده هستند؛ عباراتی مانند «نه ممنونم، شاید دفعه بعد امتحان کردم» یا«ببخشید به نظرم خوشمزه نمیاد» حتی می‌توانید به فرزندتان کدی را یاد دهید که برای توصیف غذایی که دوست ندارد، استفاده کند.

چطور به هدف برسید؟

یکی از مهم‌ترین اهداف شما ایجاد احساس مثبت نسبت به غذاست.
به همین دلیل بچه‌ها باید بتوانند سر میز سرگرم شوند. فقط باید حواس‌تان باشد چه نوع سرگرمی‌هایی جزء ممنوعیت‌های خانوادگی است. زمانی که کودک بیش از حد مورد انتظار  با غذا بازی می‌کند؛وقت آن است که شما وارد عمل شوید و بگویید: «به نظر می‌رسه غذات رو تموم کردی و دیگه سیر شدی» و غذا را از جلویش بردارید.

لباس‌هایی که کثیف می‌شود

وقتی کودک مدام دست‌های کثیفش را با لباسش پاک می‌کند؛ ممکن است این یک حرکت ناخودآگاه باشد. او به دنبال سریع‌ترین راه برای خلاص شدن از چربی غذاست.

چطور به هدف برسید؟

می‌توانید با دادن جایزه شروع کنید. اگر پسرتان عاشق جمع کردن کارت ماشین است؛ می‌توانید به او پیشنهاد دادن چند کارت را بدهید. به شرط آنکه در طول خوردن غذا از آستین‌هایش استفاده نکند تا صورتش را تمیز کند. کار دیگری که می‌توانید انجام دهید دادن جایزه دستمال طلایی است.  می‌توانید آن را به فردی از اعضای خانواده بدهید که در طول هفته بدون تذکر در سر میز غذا بوده است. روش دیگری که احتمال دارد تاکنون امتحان نکرده باشید؛ این است که هنگام خوردن غذا لباس آستین کوتاه به کودک بپوشانید. به این ترتیب چیزی که همیشه با آن دهانش را پاک می‌کرد دیگر در دسترس نیست.  اگر خواست دست‌هایش را با شلوارش پاک کند می‌توانید شلوارش را دربیاورید. به خاطر داشته باشید این کار را فقط در خانه و فقط تا زمانی که او یاد بگیرد از لباس‌هایش به عنوان دستمال استفاده نکند، انجام دهید. روش دیگر استفاده از دستمال کنار سفره است که بهتر است برای تشویق کودک از دستمال های حوله ای کوچک و جذاب به جای دستمال کاغذی استفاده کنید .

به کار زشتش بی‌توجهی کنید

بچه‌ها آروغ زدن را دوست دارند ولی این اصلا پسندیده نیست. این توجه زیادی را ایجاد می‌کند (از سوی خواهر، برادر و دوستان). بچه‌ها عاشق رفتارهایی هستند که واکنش زیادی ایجاد می‌کند.

چطور به هدف برسید؟

ماموریت شما این است که یک تماشاچی کاملا بی‌حوصله باشید. از آروغ زدنش چشم‌پوشی کنید. درباره موضوع دیگری حرف بزنید. مثلا درباره آب و هوا، کارتان یا دکوراسیون خانه. اگر بچه‌های دیگر نتوانستند خودشان را نگه دارند و خندیدند، او را برای مدت کوتاهی تنبیه و از میز دور کنید.

شما همچنین می‌توانید فشار برابر ایجاد کنید.

یکی از مادران توضیح می‌دهد «وقتی دخترم ۸ ساله بود و مدام آروغ می‌زد به او گفتم چطور وقتی یکی از دخترخاله‌هایش که هم سن او بود و در مقابل ۳ خواهر دیگرش آروغ زد آنها به او گفتند کار بچگانه‌ای انجام داده است. دخترم دخترخاله‌هایش را خیلی دوست دارد بنابراین آروغ زدنش را فراموش کرد.»

غذا نخوردن با دست

 استفاده از وسایل خوردن می‌تواند برای بسیاری از بزرگ‌ترها هم چالش‌برانگیز باشد چه برسد به یک کودک۱۰-۹ ساله. او وقتی گرسنه است تکنولوژی ممکن است دیگر برایش کارساز نباشد. مهارت‌های اولیه میز غذا مانند استفاده از چاقو و چنگال می‌تواند کمی دیرتر خود را نشان دهد.

چطور به هدف برسید؟

  نسبت به وسایلی که کودک می‌خواهد استفاده کند انعطاف‌پذیر برخورد کنید. مثلا اگر فرزندتان یک چنگال بزرگ خواست برایش بیاورید. اگر در به کار بردن چنگال هنوز مشکل دارد؛ سعی کنید فعلا روی قاشق تمرکز کنید. او هرچه بیشتر ببیند که دیگران با چنگال چه غذاهایی را می‌خورند؛ بیشتر دلش می‌خواهد از وسایل استفاده کند.

استفاده از قاشق و چنگال‌های پلاستیک می‌تواند استفاده از این وسایل را راحت‌تر کند.

نشستن روی صندلی:

اگر کودک سرپا غذا می‌خورد یا در حالی که با قطارش بازی می‌کند قاشق غذا را به دهان می‌برد؛ شاید در صندلی که روی آن قرار دارد راحت نیست. وقتی پاهای کودک آویزان باشد؛ برای او سخت‌تر خواهد بود که از دست‌هایش استفاده کند و زمان بیشتری بنشیند.

چطور به هدف برسید؟

اگر لازم بود یک زیرپایی برای او قرار دهید. یا بالشی پشتش بگذارید. به صورت ایده‌آل او  باید در زاویه ۹۰درجه با صندلی قرار داشته باشد.

حواس‌تان باشد چیزی را زودتر از زمان رشد کودک‌تان از او نخواهید.

توانایی کودکان متفاوت است. اما یک کودک ۳ ساله می‌تواند بین ۷ تا ۱۰ دقیقه بنشیند.  

در مورد کودکان ۶ تا۸ ساله کودک باید بتواند زمان غذا خوردن بنشیند. که حدود ۲۰ تا ۳۰ دقیقه است.

اگر در این سن کودک ایستاده غذا می‌خورد او را مجبور کنید همه غذاهایی را که زمین ریخته جمع کند.

توصیه هایی برای والدین

 نکته مهم این است که:
اگر فرزند شما به راحتی غذایش را می خورد. به غذا خوردن علاقه نشان می دهد و در وزن و قد مشکلی ندارد؛ لازم نیست از روش های به خصوص برای ترغیب غذا خوردن استفاده کنید.

اما در صورتی که کودکی دارید که اگر او را رها کنید؛ به اندازه کافی غذا نمی خورد یا نمی توانید او را تنها برای خوردن غذا یک جا بنشانید؛ این راه ها به کارتان خواهد آمد.

به موارد زیر توجه کنید........................

ابتدا از روش نادیده گرفتن استفاده کنید.

اگر فرزندتان ناگهان علاقه اش را به غذایی از دست می دهد و از خوردن آن امتناع دارد؛ به این موضوع توجهی نکنید. اجازه دهید آنچه دوست دارد را بخورد و آنچه را نمی خواهد را نخورد.  پس از اتمام زمان غذا خوردن، ظرف غذایش را بدون هیچ اشاره و اهمیتی بردارید. اگر مشخص کرد از کدام ماده غذایی بدش می آید؛ در حالی که قبلا آن را می خورده است، حساسیت نشان ندهید.  چند روز بعد دوباره آن ماده را در غذا بریزید. احتمالا غذایش را می خورد چون می داند علاقه نداشتن او توجه کسی را جلب نکرده و باید به دنبال راهی دیگر برای جلب توجه باشد.

بد غذایی را برای بچه ها تبدیل به سلاح نکنید.

مورد دیگری که باید به آن دقت کنید؛ این است که در حضور کودک با دیگران درباره بدغذایی او یا کودکان دیگر صحبت نکنید.

با این کار او را در این مورد حساس خواهید کرد.

بچه ها از این که مرکز توجه شما و صحبت هایتان باشند لذت می برند. بنابراین  ممکن است برای این منظور در غذا خوردن بازی دربیاورند و شما ناچار شوید از این شیوه و نگرانی به عنوان ابزار و سلاحی برای تحت فشار قرار دادن کودک استفاده کنید.

همچنین کار را به آنجایی نرسانید که او حس کند شما برای غذا خوردن او باید دنبالش بدوید.

حس مشارکت کودک را در غذا خوردن تقویت کنید.

در هنگام تهیه غذا، می توانید مشارکت فرزند خود را  هر چند کم، به کار گیرید تا احساس مثبتی نسبت به تهیه غذا در او ایجاد کنید.

برای کودک بشقاب، کاسه و لیوان مخصوص به خودش بخرید.

بهتر است او را هم همراه خود ببرید و اجازه دهید خودش ظرف هایش را انتخاب کند.

همچنین می توانید برای خرید مواد غذایی، به خصوص آنهایی که کودک می خورد، از او کمک بگیرید و اجازه دهید او هم انتخاب کند.

زمان غذا خوردن را مفرح کنید.

برای ایجاد شادی و نشاط و ایجاد احساسات مثبت در کودک به هنگام غذا خوردن می توان از روش های مختلفی استفاده کرد.

برای مثال می توانید یکی دوتا از عروسک هایش را کنار او بنشانید و با اجرای یک نمایش غذای کودک را به او بدهید؛ یا اینکه برای فرزندتان نقاشی بکشید.

عکس خودش را بکشید و با خوردن هر قاشق یکی از اعضای آن را کامل کنید.

مثال : دیگر برای مفرح کردن غذا خوردن این است که هنگام غذا دادن به کودکتان برایش قصه بگویید. یا کتاب بخوانید.

می توانید خاطره ای که کودک آن را دوست دارد، مثل رفتن به پارک را برایش بازگو کنید.

غذا خوردن کودک در جمع همسالان را تقویت کنید.

وقتی بچه ها با هم هستند بهتر غذا  می خورند.

اگر فرزند شما در حال بازی کردن با دوستانش است؛ از آنها بخواهید همه برای غذا خوردن بیایند. یا اینکه غذای شان را به محل بازی شان ببرید.

در این زمان شرایطی را فراهم کنید که فرزند شما با کودکی که اشتهای خوبی دارد و خوب غذا می خورد، همراه شود.

بچه ها معمولا از هم تقلید می کنند. 
ممکن است فرزند شما هم برای امتحان کردن غذا تشویق شود.

در این راستا می توانید از کودک خود یا بچه های دیگر هنگام خوردن غذا ، فیلم بگیرید و بعضی وقت ها این فیلم را برای فرزندتان بگذارید تا او به خوردن غذا تشویق شود. 

به ترجیجات غذایی کودکان خود اهمیت دهید.

هر گاه متوجه شدید دلیل علاقه نداشتن به غذای خاص، طعم و مزه غذا نیست و فقط احساس نامطلوب غذا در زبان و دهان است؛ شیوه تهیه را عوض کنید.

برای مثال اغلب کودکان به هویج خام بیشتر از پخته علاقمندند یا سیب زمینی سرخ کرده را به آب پز ترجیح میدهند. 

بنابراین آن نوع غذایی  را که دوست دارد؛ برای او تهیه کنید.

برخی از مواد غذایی نیز برای کودک، حداقل تا سنین خاصی بسیار بدطعم هستند.

برای جبران می توان از مواد غذایی مغذی تری استفاده کرد اما کودک را مجبور به خوردن آن نوع ماده غذایی خاص نکنید.

در تهیه غذا سلیقه به خرج دهید.

حتما در نحوه غذا دادن به کودک خود به  طعم ، رنگ و ظاهرا غذا دقت کنید.

 در درجه اول باید غذایی را برای او تهیه کنید که او را تحریک کند؛ برای مثال اگر غذای رنگی برایش جذابتر است؛ غذاهایی با رنگ های متنوع برای او تهیه کنید.

همچنین غذا را به نوعی شکل دهید که او دوست دارد. غذاها به شکل انگشتی، رنگی و جذاب برای کودکان مطلوب هستند.

مثلا بیشتر بچه ها فرم پیتزا را خیلی دوست دارند یا اینکه دوست دارند غذا را در دست بگیرند و بخورند.

الگوی سالم تغذیه را مد نظر داشته باشید.

یکی از چیزهایی که مانع خوردن غذا یا میان وعده های مغذی در بچه ها می شود،؛ خوردن تنقلات است.

بهتر است تا حد امکان از خرید و نگهداری اینگونه تنقلات خودداری کنید.

همچنین به یاد داشته باشید مادر، پدر یا خواهر و برادر بزرگتر بهترین الگو و راهنما برای کودکان هستند.

فرزند شما غذاهایی را خواهد خورد که شما می خورید؛  نه آنهایی که به او می گویید بهتر است بخورد.

پس سعی کنید همیشه مواد غذایی مفید خریداری کنید و  رژیم غذایی سالم و متناسبی داشته باشید. 

در زمینه غذا خوردن هم قاطع باشید.

نگران نباشید و باور کنید فرزند شما با یک وعده غذا نخوردن آسیب نمی بیند یا سوءتغذیه نمی گیرد.

پس باقیمانده غذایش را نخورید یا به او شکلات و بیسکویت ندهید.

چون باید بداند اگر غذایش را نخورد؛ چیز دیگری به جای غذا به او داده نخواهد شد.

فقط در هنگام غذا خوردن با سایر اعضای خانواده به او چند گزینه پیشنهاد دهید.

آن هم پیشنهادهای کم زحمت! یعنی اگر غذا سوپ بود و کودک شما دوست نداشت، می توانید خوردن نان و پنیر را به او پیشنهاد دهید.

اما به پختن یک غذای دیگر مشغول نشوید.

در این صورت کودک یا انتخاب ساده دوم را می پذیرد یا پیامد بدغذایی خود یعنی گرسنگی را تحمل می کند.

از کمک تخصصی غافل نشوید.

اگر کودکتان به شدت بدغذاست یا غذا نمی خورد و با راهکارهای فوق، تغییری در او حاصل نشده است. باید او را نزد متخصص کودک یا کارشناس تغذیه ببرید. پس از بررسی های لازم و  رد احتمالات جسمی، در صورت نیاز نزد روان شناس نیز ببرید. 

منبع: کومامانا

Visits: 6

13 تیر 1402 0 دیدگاه

اضطراب در کودکان

ترجمه مقاله اضطراب در کودکان:
« خانم فرانچسکا کولتررا» ویراستار وبلاگ سلامت دانشگاه هاروارد آمریکا و نویسنده و ویراستار ارشد محتوا برای انتشارات سلامت دانشگاه هاروارد است. او یک نویسنده و برنده جایزه پزشکی و یکی از نویسندگان کتاب های( Living Through Breast Cancer و The Breast ) شناخته می شود. یکی از مقاله‌های ارزشمند این نویسنده سلامت، در خصوص اضطراب در کودکان، نشانه‌ها و روش های درمانی است؛ که امیدواریم با ترجمه این مقاله، چراغ راهی برای آگاهی شما والدین عزیز باشیم.

 

مقدمه:
مشکل اضطراب تمام گروه های سنی از جمله کودکان را تحت تأثیر قرار می دهد. براساس گزارش مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری (CDC) تقریباً 7.1 درصد کودکان 3 تا 17 ساله دچار مشکل اضطراب هستند .

اگر متوجه افزایش ترس، استرس و نگرانی در کودک خود شده‌اید، ممکن است کودک شما با اختلال اضطراب روبرو شده باشد؛ بنابراین توانایی شناسایی علائم و نشانه ها، اولین قدم اساسی در شما با نشانه های اضطراب است. اضطراب سابقه دیرینه ای دارد و در عین حال که با ترس شباهت دارد؛ اما موقعیتی است که خطر حاد ندارد؛ بلکه فرد آن را چنین می پندارد. مشخصه اصلی آن برانگیختگی هیجانی و فیزیولوژیکی در واکنش به ادارک مفرط تهدید یا خطر است. اضطراب مبهم است در حالی که ترس به دلیل مشخص بودن منشاء آن، چندان مبهم نیست. مثلا بارها دیده شده که کودک و نوجوانی با علائم اضطراب مراجعه می کند؛ اما دلیل آن را نمی داند و گاهی دیده شده که کودکی به شدت از سوسک می ترسد که با مشخص بودن منبع ترس، دلیل آن واضح است.

تشخیص کودک مضطرب با نشانه‌های ساده:

خانم فرانچسکا کولتررا ، سردبیر وبلاگ سلامت «دانشگاه هاروارد»  در مقاله‌ای که در این وبلاگ منتشر کرده است در خصوص اضطراب در کودکان و نشانه ها آن چنین می گوید:

«اضطراب جدایی، اضطراب اجتماعی و فوبیای خاص انواعی از اضطراب و البته قابل تشخیص هستند؛ کودکی که گریه می کند و به والدینش می چسبد و یا کودکی که از رفتن به داخل مهد کودک خودداری می کند، به نوعی کودک مضطرب است.

یک کودک مضطرب اجتماعی نگران شرکت در جشن تولد است؛ زیرا با خود می گوید:«هیچ کس با من بازی نمی کند.» یا یک کودک آنقدر از حشرات وحشت دارد که تفریح ​​ساده تابستانی مانند قدم زدن در طبیعت، حفاری در خاک یا گردش در پارک برای او غیرممکن است.»

 

تعطیلات تابستان و ایجاد اضطراب در کودکان:

او در خصوص بروز این مشکل به صراحت به زمان های بدون برنامه یا پر از برنامه، مانند تعطیلات تابستان اشاره دارد و در این باره می گوید:

«در حالی که تعطیلات تابستان برای کودکان پیش‌ دبستانی و دبستانی فرصتی خوشایند برای دوستی‌ یابی و فعالیت‌های جدید فراهم می کند؛ اما می‌تواند باعث ایجاد اضطراب در کودکانی شود که از زمان بدون ساختار، تغییر در وضعیت زندگی، شرکت در کلاس های متعدد یا نداشتن برنامه خاص احساس ناراحت می کنند یا دچار اضطراب می شوند».

 

علائم جسمی، روحی و  روانی اضطراب در کودک:

خانم «کولتررا» می گوید: ضربان قلب، تنفس سریع، عرق کردن، عضلات منقبض، حالت تهوع و ترس از علائم آشنای اضطراب هستند که با واکنش هایی چون « جنگ، گریز، ناشی از تهدیدهای واقعی یا خیالی همراه است». کودکان مضطرب ممکن است از فرد وابسته خود جدا نشوند یا دچار اختلالات خواب شده، گریه کنند یا کابوس ببینند و سردرد یا معده درد نیز داشته باشند.

 

اضطراب فلج کننده:

اما همه چیز اضطراب بد نیست. خانم «کولتررا » به نقل از دکتر  «مونا پاتر»، مدیر پزشکی برنامه تسلط بر اضطراب مک‌لین و خدمات سرپایی کودکان و نوجوانان مک‌لین ، می‌گوید:

«اضطراب می‌تواند به ما انگیزه دهد یا به ما در اجتناب از خطر کمک کند،«مشکل زمانی است که اضطراب از کنترل خارج می شود و تصمیماتی برای ما می گیرد که دیگر مفید نیستند – شاید حتی فلج کننده باشند» در آن مرحله، اضطراب عادی ممکن است به یک اختلال اضطراب تبدیل شده باشد.

 

انواع اضطراب شایع در کودکان:

نویسنده وبلاگ سلامت «دانشگاه هاروارد» به انواع اضطراب از جمله اضطراب جدایی، اجتماعی و فوبیای خاص اشاره می کند.

او می گوید:« در اضطراب جدایی، کودک هنگام جدایی از والدین و مراقبان خود بسیار مضطرب و ناراحت است. از حضور در مهد یا مدرسه، هنگام خوابیدن یا بازی کردن احساس ناراحتی کرده وخیال می کند در هنگام جدایی اتفاقات بدی برای خود یا عزیزانش می افتد.

اضطراب اجتماعی نیز ترس شدید از موقعیت های اجتماعی است. کودک بسیار مضطرب و نسبت به رفتار دیگران حساس بوده و نگران قضاوت شدن یا تحقیر شدن است.

فوبیای خاص ترس شدید و غیرمنطقی ناشی از یک موقعیت یا چیزخاص، مانند رعد و برق، حشرات و یا حیوانات است.»

 

آسیب پذیری کودکان در مقابل اضطراب:

وی در پاسخ به این سوال که چه چیزی برخی از کودکان را در برابر اضطراب آسیب پذیرتر می کند؟ می گوید:

«اضطراب ممکن است با ترکیبی از دلایل مختلف، از ریشه های عمیقی در وجود کودک سرچشمه گرفته باشد.

عوامل بیولوژیکی، مانند ژن ها و ساختار نرون های مغزی

عوامل روانشناختی، مانند خلق و خوی و راهبردهای مقابله ای

عوامل محیطی، مانند فرزند پروری مضطرب، تجارب و محیط نگران کننده دوران کودکی از جمله این موارد است.

گاهی اوقات، اضطراب ناشی از عوارض جانبی مصرف دارویی خاص است که در این رابطه باید با پزشک کودک مشورت کنید».

 

اضطراب گاه به گاه طبیعی است. اما اگر اضطراب باعث می شود کودک شما فعالیت های خود را محدود کند و اغلب اوقات از انجام کارهای روزانه اجتناب کند، با پزشک اطفال خود صحبت کنید

درمان اضطراب در کودکان:

فرانچسکا کولتررا، سردبیر وبلاگ سلامت دانشگاه هاروارد در بخشی از مقاله خود به مشکل ساز شدن اختلالات اضطراب در رشد کودک اشاره می کند و می گوید:

«اضطراب گاه به گاه طبیعی است. اما اگر اضطراب باعث می شود کودک شما فعالیت های خود را محدود کند و اغلب اوقات از انجام کارهای روزانه اجتناب کند، با پزشک اطفال خود صحبت کنید؛ زیرا  یک اختلال اضطرابی شدید می تواند رشد کودک را به تاخیر بیاندازد یا از مسیر خارج کند.»

 

درمان اضطراب وعوامل تحت تاثیر آن:

«فرانچسکا کولتررا» در این خصوص به روش های درمانی از دیدگاه دکتر پاتر اشاره می کند و می گوید:

بسته به مرحله رشد، سطح و نوع اضطراب، درمان ممکن است متفاوت باشد. و شما به عنوان والد باید متخصصان بهداشت روان کودک، روانپزشک، روانشناس یا مددکار اجتماعی کمک بگیرید.

این متخصصان می توانند به والدین و کودکان کمک کرده و از روش درمان شناختی رفتاری (CBT) استفاده کنند؛ یک درمان بسیار موثر که افکار و رفتارهای مضطرب را برطرف می کند.

دکتر پاتر می‌گوید: «برای مثال، ممکن است کودکان را تشویق کنیم که «تفکر کارآگاهی» را برای گرفتن ، بررسی و تغییر افکار مضطرب تمرین کنند. ما همچنین آنها را تشویق می کنیم تا به محرک های اضطراب آور نزدیک شوند، نه اینکه از آن اجتناب کنند.»

تکنیک های «ذهن آگاهی» و استفاده از داروهای ضد اضطراب یا ضد افسردگی نیز ممکن است مورد بحث قرار گیرند. البته اغلب ترکیبی از رویکردها بهترین کار را دارد.

 

راه‌حل‌های پیشنهادی به والدین برای مدیریت اضطراب

وی راه هایی را نشان می دهد که والدین می توانند به کودکان کمک کنند تا مدیریت اضطراب را یاد بگیرند که از جمله آن شخصی سازی و بیرونی سازی، پیش نمایش موقعیت های اضطراب آور، اعتماد به نفس والدین و الگو برداری صحیح کودکان از رفتار از جمله این موارد است.

وی در خصوص روش های پیشنهاد شده می گوید:

«از فرزندتان بخواهید که نامی برای اضطراب بگذارد. کودک شما نیز می تواند از اضطراب نقاشی بکشد. سپس  به فرزندتان کمک کنید تا اضطراب را زمانی که بروز می‌کند، تشخیص دهد. مثلا «آیا هیولای دندان‌های سیخ‌دار و بنفش به شما می‌گوید کسی نمی‌خواهد با شما بازی کند؟» برچسب زدن و فاصله گرفتن از اضطراب می‌تواند به کودک شما کمک کند تا یاد بگیرد که رئیس آن باشد.»

پیش نمایش موقعیت های اضطراب آور:

«ملاقات با مشاوران یا گشت و گذار در مکان های جدید را نیز می تواند موثر باشد.»

اعتماد به نفس والدین و الگو برداری کودکان از آن:

 «کودکان تحت تاثیر رفتار والدین هستند. آنها اضطراب منتشر شده از والدین را درک کرده و ثبت می کنند؛ بنابراین سعی کنید از طریق کلمات و زبان بدن به آنچه که انجام می دهید، توجه داشته باشید. در صورت لزوم روی تعدیل واکنش های بیش از حد اضطرابی خود کار کنید.»

دنیای خود را به خوبی برای کودک روایت کنید:

«کودکان در حال کدگذاری بر روی جهان پیرامون خود هستند. دکتر پاتر می‌گوید: « در دوران کودکی، مغز کودک مانند اسفنج است و همه چیز را در خود می‌برد؛ بنابراین ما با روایتی که می‌سازیم به آن‌ها می فهمانیم که «آیا دنیا مکانی امن است یا جایی خطرناک که من باید همیشه در آن مواظب باشم؟»

اجتناب از موقعیت های ناراحت کننده، اضطراب را به طور موقت کاهش می دهد و بعد از مدتی در جای دیگر ظاهر می شود. توضیحات منطقی نیز کارساز نخواهد بود؛ زیرا مرکز هیجانی مغز که به عنوان «سیستم لیمبیک» شناخته می شود، به زمان و ابزاری نیاز دارد تا به اندازه کافی آرام شده تا مرکز تفکر (شناختی) مغز دوباره به روز شود.»

به جای اجتناب، ابزارهای تحمل پریشانی را امتحان کنید:

«یک کودک ممکن است در زمان اضطراب صورتش را با آب سرد بشوید. دیگری از پله ها بالا و پایین بپرد تا انرژی منفی را از بین ببرد، یا ماهیچه هایش را منقبض و شل کند. یا با نگاه کردن به اطراف برای یافتن هر رنگی در رنگین کمان، حواس خود را پرت کند.»

قرار گرفتن در معرض موقعیت های اضطراب آور را تمرین کنید:

 «قرار گرفتن تدریجی در معرض موقعیت های اضطراب آور، به تشکیل ساختار مجدد ارتباط نورون ها مغزی فرد مضطرب کمک می‌کند و به کودک نشان می‌دهد که می‌تواند در لحظات مضطرب به خوبی عمل کند.»////

ترجمه شده توسط گروه نویسندگان مجله اینترنتی  «کومامانا» 

Visits: 12

13 تیر 1402 0 دیدگاه

اختلال یادگیری در کودکان

«اختلال یادگیری» در کودکان و لزوم توجه و اهمیت به درمان آن
گفت و گو با خانم دکتر شایسته اشرف زاده« دکتری روان شناسی تربیتی و  استادیار دانشگاه فرهنگیان، مدرس دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرمان و مشاور مرکز مشاوره «راه نو»

در صورت نیاز برای انجام مشاوره و برخورداری از تخفیف باشماره 09301173637 تماس بگیرید.

خانم دکتر لطفا  خودتون را  معرفی کرده و در خصوص تخصص و زمینه های کاری خود توضیح دهید؟
شایسته اشرف زاده هستم، دکتری روان شناسی تربیتی، استاد یار دانشگاه فرهنگیان و مدرس دانشگاه آزاد واحد کرمان . تخصص کاری من اختلالات یادگیری و تربیت جنسی کودک است و در مرکز «مشاوره راه نو » درخدمت همشریان عزیز هستم.

خانم دکتر همان طور میدانیم  ناتوانی های یادگیری را نباید با مشکلات یادگیری که عمدتاً ناشی از ناتوانی های بینایی، شنوایی یا حرکتی هستند، اشتباه گرفت لطفا بفرمایید که اختلال یادگیری چیست؟ شامل چه مواردی می شود؟ لطفا در این خصوص توضیح دهید ؟
اختلال یادگیری یعنی اینکه کودک علی‌رغم هوش نرمال یا بالاتر کلمات را اشتباه می نویسد؛ خیلی کند می خواند، در صدا کشی کلمات و درک مفاهیم ریاضی نیز مشکل دارد.

اختلال یادگیری به عنوان شایع ترین مشکل تحصیلی در کودکان و نوجوانان مختص چه کودکانی است؟
اختلال یادگیری مخصوص بچه هایی است که از لحاظ هوشی  در حد نرمال یا حتی بالاتر از آن هستند؛ بنابراین اختلال یادگیری  در خصوص بچه هایی که از لحاظ ذهنی به کمک نیاز دارند و به نوعی دچارمعلولیت ذهنی هستند و همچنین کودکانی که از لحاظ نمره هوش یک یا چند نمره از کودک عادی پایین ترهستند؛ را شامل نمی شود؛ بلکه این اختلال در کودکان نرمال یا کودکانی که از نمره هوش بالایی برخوردارهستند؛ بیشتر وجود دارد.

آیا بچه های اختلال یادگیری کند ذهن هستند؟؟
اگر از سوی مسولان مدرسه، معلم یا مشاور به والدین گفته شود که کودک شما دچار اختلال یادگیری است؛ والدین نباید ناراحت و نگران باشند زیرا این ویژگی مختص بچه های خاص بوده و از ویژگی بچه های باهوش و تیزهوش است نه کند ذهن .

معمولا عکس‌العمل والدین در مواجه با تشخیص مشکل اختلال یادگیری کودک چگونه است؟
گاهی والدین مراجعه کرده واعلام می کنند که بچه من خیلی باهوش است و می تواند کارهای عجیبی که به ذهن ما نمی رسد انجام دهد؛ مثلا می تواند خلاقیت زیادی داشته باشد یا کارهای خارق العاده انجام دهد؛ پس نمی تواند دچار اختلال یادیگری باشد. باید به این والدین بگویم  بله بچه های اختلال یادیگری دقیقا خصوصیت و ویژگی های خاص  دارند و جز بچه های تیز هوش محسوب می شوند اما در انجام یک کار که به یادگیری مربوط می شود افت خیلی شدیدی دارند که والدین متوجه آن نیستند.

آیا اختلال یادگیری در دوران مهدکودک و پیش دبستانی قابل تشخیص است؟
اختلال یادگیری در کودک از زمان مدرسه رفتن بسیار قابل  تشخیص است اما تا قبل از ورود به مدرسه به دلیل اینکه بچه‌ها با قوانین خواندن، نوشتن، فهم ریاضی و مطالعه کردن آشنایی ندارند؛ نمی توان به خوبی این اختلال را مشخص کرد.

چه زمان می توان اختلال یادگیری را به خوبی در کودک تشخیص داد؟
ترجیح داده می شود که در زمان ورود به مدرسه آن هم نه از کلاس اول بلکه از کلاس دوم به بعد کودک تحت نظر قرار گیرد تا در خصوص وجود یا عدم وجود اختلال یادگیری در کودک به خوبی تصمیم گیری شود.

نشانه های این اختلال چیست ؟؟ از کجا بفهمیم که کودک ما به نوعی با آن درگیر است؟
هنگام ورود کودک به مدرسه نشانه هایی در درک مفاهیم ریاضی و مشکلاتی در خواندن و نوشتن وجود دارد که در صورت مشاهده چنین مواردی می توان احتمال داد که در کودک اختلال یادگیری وجود دارد؛ اما تشخیص این اختلال در کودکان کلاس اولی به دلیل اینکه بسیاری از پیش زمینه ها و آموزش های زیر ساختی در آنها نهادینه نشده نیازمند بررسی بیشتری است.

اهمیت درمان اختلال یادگیری

آیا اختلال یادگیری به خودی خود برطرف می شود؛ یا نیازمند توجه و درمان است؟
این اختلال مربوط به دوران کودکی است و باید درمان شود؛ بنابراین والدین باید حساس باشند؛ هرچند که باور دارند کودک آنها باهوش یا تیزهوش است و به مشاوره نیاز ندارد.

آیا کودکان متوجه اختلال یادگیری خود هستند؛ برخورد آنها با این مسئله چگونه است؟
خیر گاهی دیده شده که کودک نیز اشتباهات یادگیری خود را نیزبه نوعی توجیه می کند؛ مثلا می گوید اگر من کلمه «صابون» را به سین بنویسم  یا کلمه «سبزه» را به صاد بنویسم آیا اتفاق خاصی می افتد؟ و چون به نظرش اشکالی ندارد عمل خود را به نوعی توجیه می کند .

اگر اختلال یادگیری درمان نشود چه تاثیری بر کودک باقی خواهد گذاشت؟

آنچه مهم است تاثیرات سوء اختلال یادگیری بر کودک است که بر روی انگیزه و ذهن کودک تاثیر مخرب می گذارد؛ رفتار وعملکرد رفتاری کودک را تحت تاثیر قرار داده و در آینده شغل و موقعیت اجتماعی کودک را تحت شعاع  قرار می دهد.

بنابراین بر اساس آخرین مطالعات روان شناسی در حوزه اختلال و مشکلات یادگیری، بر درمان این مشکل  تاکید شده و باید  بدون هر گونه تعصب آن را درمان کرد.

 به کودک خود انگیزه دهید و با خود‌شناسی و برنامه‌ریزی دقیق  مشکلات را ریشه‌یابی و حل و فصل کنید.

مهم ترین تاثیر اختلال و مشکلات یادگیری در کودکان چیست؟ بیشتر توضیح دهید؟مهم ترین آن بی انگیزه شدن است. زیرا همان طور که گفتیم این گونه بچه ها باهوش بوده و چون از هوش بالایی برخوردار هستند در مواجه با افت و خیزها و موضوعات مختلف یادگیری دچار بی انگیزگی می شوند. مثلا کودکی ریاضی را خوب حل می کند اما  در خواندن و نوشتن دچار مشکل است؛ گاهی درک درستی از موضوع ندارد یا در ریاضی اعداد را به اشتباه می‌خواند.

برخورد والدین در مواجه با اشتباهات کودک چه تاثیری بر او می گذارد؟
وقتی مادر با اشکال درسی کودک مواجه می شود احتمال دارد به کودک بگوید مگر تو باهوش نیستی؟ چرا عدد 21 را 12 خواندی؟  چرا در خواندن یک متن  یک کلمه را ندیدی و جا انداختی ؟ چرا راه می روی و بعضی از مسیرها را نمی بینی و ضربه می خوری؟ چرا متن را در صفحه کتاب گم می‌کنی یا جا به جا می خوانی ؟  همین گفتمان ممکن است اعتماد به نفس کودک را زیر سوال ببرد و با توجه به توقع دیگران در او تنش ایجاد کند.

منظور شما این است که اشتباهات مکرر کودک و توقع دیگران از او در کودک بی‌انگیزگی ایجاد می کند؟
وقتی که کودک ما با همه هوش و خلاقیت خود در دیگران توقع ایجاد می کند و از طرفی با افت وخیزهای یادگیری در درس یا عدم توجه و درک مطلب مواجه است؛ بنابراین دچار بی انگیزگی می شود در نتیجه کودک تیزهوش ما که دچار چنین حالتی است؛ ممکن است در مراحل رشد ، زندگی شخصی و  ارتباط با دیگران نیز دچار مشکل شود.

اگر اختلال یادگیری درمان نشود؛ چه عواقبی متوجه کودک است؟طبق آخرین منابع علم روانشناسی کودک؛ اختلال یادگیری درصورت عدم درمان ، زمینه اعتیاد، بزهکاری و ناهنجاری اجتماعی را در آینده فراهم می کند؛ به طوری که احتمال داده می شود؛ درصد زیادی از کودکانی که ازاین اختلال رنج می برند و احساس خوبی نسبت به خود ندارند؛ در آینده به سمت ناهنجاری های اجتماعی سوق داده شوند.

ریشه اختلال یادگیری از کجا نشأت می گیرد ؟؟
محیط و وراثت می تواند در هر اختلالی چه بیماری و یا مشکلات روان‌شناختی، هوش و نحوه یادگیری موثر باشد؛ لذا در خصوص اینکه اختلال یادگیری وراثتی است  یا محیطی هنوز بررسی کاملی انجام نشده است. بنابراین ترجیح می دهیم تا هر دو عامل را مدنظر قرار دهیم. مهم این است که راه درمان وجود دارد. بنابراین والدین محترم باید به دور از تعصب پیگیر این موضوع باشند.

بین «نقص در توجه» و اختلال یادگیری چه ارتباطی وجود دارد؟
اختلال «نقص در توجه» بیشتر شامل کودکانی است که علی رغم اینکه مشکلی درسیستم شنوایی و بینایی خود ندارند؛ اما به دلیل عدم توجه و تمرکز روی مطالب درسی در شنیدن و دیدن دچار مشکل هستند و معمولا محتوای درسی را نصف و نیمه در می یابند. گاهی اختلال یادگیری ناشی از عدم توجه و دقت دیداری وشنیداری است و این دو مشکل یکدیگر را هم‌پوشانی می کنند.

دلیل «نقص در توجه و تمرکز» چیست؟
این مشکل ممکن است ریشه درعادتهای غلط کودک باشد؛ به این صورت که کودکی که همیشه کارهایش توسط  والدین انجام می شود؛ یا چگونگی کارش هیچ‌گاه برای والدین مهم نبوده است؛ توجه و تمرکز در کارها را لازم نمی داند و این روند برای او عادت می شود.

منظور شما این است که  رفتار والدین در این میان تاثیرگذار است؟
 بله کودکی که کارهای خود را بی دقت انجام می دهد ومطمئن است کسی کارهایش را انجام می دهد یا اصلاح می کند؛ عادت به بی دقتی در او ایجاد می شود. مانند مادری که همیشه پاک کن به دست کنار کودکش می نشیند وغلط های فرزندش را پاک می کند؛ بنابراین والدین سهل گیر به طور قطع به کودک خود مسئولیت پذیری آموزش نمی دهند و این کودکان در انجام کارهایشان بی دقت و بی توجه هستند.

راه حل پیشنهادی شما برای مقابله با مشکل «عدم توجه کودک» چیست؟
اولین اقدام اصلاح رفتار و تربیت کودک از طریق آموزش به والدین شان است. در قدم بعد معلم یا مشاور می تواند با تقویت قدرت توجه وتمرکز کودک با انجام آموزش، تمرینات و بازی کاری کند؛ تا دقت دیداری وشنیداری او بالا رود؛ بنابراین از این طریق تا حدودی توانسته ایم در امر یادگیری و آموزش مهارتها به کودک کمک کنیم.

وظیفه والدین چیست؟
در صورت اختلال یادیگری در کودک  والدین باید به دور از هر گونه جانبداری برای ریشه یابی و رفع  این مشکل به مراکز مشاوره مخصوصا مراکز اختلال یادگیری مراجعه کرده و روش های  درمانی را هر چه زودتر شروع کنند.

متخصصان و مراکز مشاوره چگونه می توانند یاری گر خانواده ها باشند؟
متخصصان آموزش دیده و مربیان باتجربه، می توانند در کنار خانواده ها قرار گیرند و در یک مدت هرچند کوتاه و متوالی، با به کارگیری تکنیک های خاص این مشکل را برطرف کنند.

در این خصوص می توان به کودک انگیزه داد و با خود شناسی و برنامه‌ریزی دقیق  مشکلات را ریشه یابی و حل وفصل کرد. بنابراین خانواده در کنار مربی با تشکیل تیمی قوی می تواند یاری گر کودک باشد تا در موقعیتهای آینده و در مواجه با مشکلات نیز آمادگی کافی را پیدا کند و مهارت حل مسئله را بیاموزد.//////

Visits: 22

28 خرداد 1402 0 دیدگاه

مراقبت‌های دندانپزشکی برای کودکان

بخش اول:

گفت وگو  با : دکتر مجید رحمانی تحصیلکرده رشته دندانپزشکی از دانشگاه علوم پزشکی تهران و موسس مرکز توسعه علوم دندانپزشکی dds center

به طورکی دوره های رویش دندانی به 3 دسته تقسیم می شوند. دوره دندان های شیری، دوره دندان های مخلوط و دوره دندان های دائمی . به اولین دندانی های که معمولا  از 6 ماهگی در دهان می رویند و رویش آنها تا 2 الی 3 سالگی ادامه می یابد دندان های شیری گفته می شود… .

آقای دکتر در ابتدا در خصوص کاربرد دندان های شیری توضیح دهید و بفرمایید که این دندان های ابتدایی چه اهمیتی دارند؟

دندان های شیری در جویدن و تغذیه کودک که در سن رشد است بسیار حیاتی است و نبود آن ممکن است کودک را دچار سوء تغذیه کند از طرفی نداشتن دندان های قدامی شیری می تواند در تکلم کودک اخلال ایجاد کند. زیرا تلفظ بسیاری از حروف با برخورد زبان با این دندان های قدامی شکل میگیرد به علاوه دندان های شیری کودکان فضای لازم را برای رویش دندان های دائمی حفظ می کنند و اگر کودک خردسالی دندانی را زود هنگام از دست بدهد دندان های مجاور ممکن است به طرف فضای خالی حرکت کنند و هنگام رویش دندان های دائمی فضای کافی برای آنها وجود نداشته باشد و این کار باعث نهفته ماندن دندانهای دائمی و یا درهمی و کج شدن دندان های دائمی شود.

زمان طبیعی و معمول رویش دندان های شیری از چند ماهگی است ؟

حدود 6 ماهگی اولین دندان شیری که دو دندان وسط فک پایین است رویش میکند
زمان طبیعی برای شروع و رویش دندانهای شیری بین 5 تا 7 ماهگی است ولی یک کودک ممکن است خیلی زودتر از این موعد دندان در آورد مثلا در یک ماهگی و یا شروع رویش دندانهای او تا سن 1.5 سالگی به تاخیر بیفتد که طبیعی است.

در  حین رویش دندان چه مراقبتهایی لازم است؟

بیرون آمدن دندان ها غالبا هیچ گونه درمان و دخالتی نیاز ندارد .اما گاهی نا آرامی و گریه کودک اسباب نگرانی والدین میشود . اولین نشانه دندان درآوردن ، قرمزی تدریجی لثه محل رویش است . کودک معمولا بی تاب و بی قرار و تحریک پذیر می شود.

دست و هر چیز دیگر را که به دستش می رسد به دهان خود می برد.بزاق دهانش زیاد می شود.کم اشتها شده و خوب غذا نمیخورد،زیاد گریه میکند نا آرام و بی خواب میشود.گاهی مختصر تب میکند. ( علایمی مانند اسهال نشانه دندان در آوردن تلقی نمیشود زیرا هیچ دلیل علمی برای ارتباط این دو پدیده وجود ندارد ) برای آرام کردن کودک با یک انگشت تمیز لثه را ماساژ دهید.

ماساژ ملایم لثه با یک فلز سرد مانند پشت قاشق چای خوری در کاهش ناآرامی او میتواند مفید تر باشد.می توانید یک تکه یخ کوچکی را در پارچه ی تمیز پیچیده و روی لثه متورم بمالید.

این کار حتما با دقت و احتیاط انجام شود. گاهی اوقات کودک با گاز گرفتن یک تکه نان یا اجسام سخت احساس آرامش میکند. حلقه های لاستیکی مخصوصی نیز وجود دارد که با گذاشتن در یخچال میتوان به کودک داد تا گاز بگیرد.

مواظب باشید این اجسام باعث خفگی کودک نشود.در صورت ادامه یافتن ناراحتی ،دندانپزشک میتواند با تجویز دارو کودک را آرام کند و هنگامی که دندان در دهان ظاهر شد.همه ناراحتی کودک بر طرف میگردد.

روند رویش دندان های شیری   چگونه و تا چه سنی ادامه دارد؟ 

کودک تقریبا هر 6 ماه یک بار 4 دندان در می آورد و تا پایان سه سالگی رویش 20 دندان شیری که 10عدد در فک بالا و 10 عدد در فک پایین است کامل میشود.

بعضی از والدین از فاصله بین دندان های  شیری فرزندشان نگران هستند و سوال میکنند، وجود فاصله بین دندان های_شیری معمولا طبیعی است و نباید موجب نگرانی باشد ، که عمدتا این فاصله بین دندان های_شیری قدامی فک بالا و پایین دیده میشود.

فراموش نکنید دندانهای شیری کودکان شما با ارزشند زیرا کودکان برای جویدن ،صحبت کردن و همچنین برخورداری از ظاهری زیبا به قدرت و سلامت دندان های شیریشان نیازمندند. دندان های  شیری در جویدن و تغذیه کودک که در سن رشد است بسیار حیاتی است و نیود آن ممکن است کودک را دچار سوتغذیه کند از طرفی نداشتن دندانهای قدامی شیری میتواند در تکلم کودک اخلال ایجاد کند. زیرا تلفظ بسیاری از حروف با برخورد زبان با این دندان های قدامی شکل میگیرد.به علاوه دندان های  شیری کودکان فضای لازم را بری رویش دندان های دایمی حفظ میکند.

در صورت افتادن زود هنگام دندان شیری و لزوم کشیدن آن چه باید کرد ؟

اگر کودکتان دندان شیری خود را زودتر از موعد از دست داد ،او را نزد دندان پزشک ببرید تا در جای خالی دندان شیری او وسیله ای به نام “فضا نگه دار” قرار دهد. این وسیله اجازه حرکت دندان های مجاور را به این فضا نمیدهد و فضا برای رویش دندان دایمی زیر لثه حفظ میشود. در غیر این صورت دندان های  شیری مجاور به سمت فضای دندانی خم شده و جلوی رویش دندان دایمی را میگیرند و دندان های کودک نامنظم می شوند.

فضا نگه دار یا اس ام SM (Space Maintainer )به دو صورت ثابت و متحرک ساخته میشود.

در 5 سالگی به کودک توضیح دهید که افتادن دندان کودک طبیعی است. این امر مانع میشود که کودک در هنگام شروع افتادن دندان هایش نگران شود.

رویش اولین دندان دایمی در چه سنی است ؟

اولین دندان دایمی حدود 6تا 7 سالگی رویش می کند. و آن دندان آسیایی بزرگ اول فک پایین است که پشت دندان های شیری رویش میکند.و به مرور زمان دندانهای دیگر دایمی رویش نموده تا در سن 11 تا 13 سالگی تمام دندان های شیری افتاده و دندان های دایمی جایگزین میشود.

اکثر والدین تصور میکنند که اولین دندان آسیا که در پشت دومین دندان شیری می روید،شیری است. درحالی که این تفکر صحیح نیست و این دندان که در سن 6 تا 7 سالگی در عقب دندان های شیری رویش میکند دایمی است،و چون در این سن کودک اهمیت چندانی به رعایت بهداشت دهان خود نمیدهد به همین دلیل بیشترین میزان پوسیدگی در بین دندان های دایمی مربوط به همین دندان است. لذا توجه داشته باشید دندانی که در سن 6 تا 7 سالگی در پشت آخرین دندان شیری میروید دایمی است و نسبت به سالم ماندن آن وسواس بیشتری نشان دهید.

آیا دندان های دایمی از دندان های شیری مقاوم تر است؟ 

بین دندان های شیری و دایمی از لحاظ جنس و مقاومت به پوسیدگی ، شکل و غیره رابطه معنی داری اعلام نشده است. ممکن است کودک دندان های شیری محکم و بدون پوسیدگی داشته باشد ،در حالی که دندان های دایمی او مستعد پوسیدگی و به شدت دچار پوسیدگی شوند و یا بالعکس

در بعضی از مواقع دیده شده که دندان های دایمی کج در می آیند دلیل آن چیست؟

گاهی در شرایطی که دندان شیری کودک نیفتاده یکی از دندانهای دایمی او کج از کنار دندان شیری سر می زند که والدین را نگران میکند . درحالت عادی رویش دندان های دایمی که در زیر دندانهای شیری قرار دارند به ریشه دندان شیری فشار آورده و رفته رفته باعث خورده شدن و تحلیل ریشه دندان شیری شده و وقتی دندان شیری بدون ریشه شد، افتاده و دندان دایمی سر میزند.گاهی دندان دایمی که شروع به رویش میکند بنا به دلایلی در مسیر اصلی خود نبوده و دندان دایمی مسیری انحرافی طی میکند و ریشه دندان شیری سالم باقی می ماند . و دندان دایمی از کنار دندان شیری سر میزند،بدون آنکه دندان شیری افتاده باشد. این پدیده در مورد دندان های شیری قدامی پایین که دندان دایمی از پشت آنها سر میزند شایع تر است

در چنین وضعیتی نکات زیر را مد نظر داشته باشید:
1- در صورتی که متوجه رویش دندان دایمی شدید بدون اینکه دندان شیری بیفتد سریعا به دندانپزشک مراجعه کنید تا نسبت به کشیدن دندان شیری اقدام کند
2- دندانی که کج در آمده در صورتی که به موقع تشخیص داده شود و نسبت به کشیدن دندان شیری اقدام گردد به مرور به جای اصلی خود برمیگردد.
3- در صورتی که این اختلال دیر تشخیص داده شود به صورتی که دندان دایمی در مسیر انحرافی کاملا رشد کند و به سطح دندان مقابل برسد و تثبیت شود دیگر با کشیدن دندان شیری دندان دایمی به جای اصلی خود باز نمیگردد و نیاز به ارتودنسی پیدا میکند.
4- مراجعه دوره ای به دندانپزشک جهت معاینه با تشخیص به موقع تاخیر در رویش دندان های دایمی و دیر افتادن دندانهای شیری تمام مشکلات ذکر شده اتفاق نخواهد افتاد و قابل پیشگیری است.

بخش دوم:

گفت وگو  با : سرکار خانم آزاده حری «متخصص دندان پزشکی کودکان و نوجوانان  و ارتودنسی پیشگیری»

دندان های شیری نقش مهمی در توسعه و شکل گیری فک و دهان دارند. در واقع دندان های شیری کودک، طول قوس در فک را حفظ  کرده و به رشد دندان های دائمی  در مسیر درست کمک می کنند . همچنین عضلات فک و تشکیل استخوان فک به دندان های شیری بستگی دارد تا فاصله مناسب دندانهای دائمی را حفظ کند… .

سرکار خانم دکتر حری لطفا ابتدا در مورد اهمیت دندان های شیری توضیح دهید و بفرمایید که این دندان ها در رویش دندان های دائمی چه نقشی دارند؟

دندان های شیری علاوه بر زیبایی صورت کودک در جویدن  و تغذیه کودک نقش به سزایی دارند. نقش مهم این دندان ها در رویش دندان های دائمی این است که فضا را برای دندان های دائمی حفظ می کنند تا این دندان ها در سن مناسب و زمان مشخص رویش مناسبی داشته باشند.
رویش دندان های شیری از چه سنی شروع می شود و چه سنی به پایان می رسد ؟

معمولا رویش دندان های شیری از سن شش ماهگی شروع می شود و تا سن 29 ماهگی  نزدیک به سه سالگی ادامه پیدا می کند؛ معمولا دوره رویش دندان ها در این رنج قرار دارد اما در بعضی از بچه ها ممکن است کمی زودتر یا دیرتر اتفاق بیفتد.  

با توجه به موقتی بودن  دندان های  شیری اگر این دندان ها دچار پوسیدگی شوند آیا نیاز به اقدامات دندانپزشکی دارند؟ چرا؟

بله اگر دندان های شیری دچار پوسیدگی شوند حتما باید درمان شوند؛ زیرا درمان نکردن آنها باعث انتقال پوسیدگی به سایر دندان ها در دهان شده و آبسه و ناراحتی کودک را به دنبال دارد. این آبسه ممکن است جوانه دندان دائمی را تحت تاثیر قرار دهد، باعث از بین رفتن آن شده  یا پروسه رویش دندان دائمی را متوقف کند، بنابراین کشیدن دندان های شیری زودتر از زمان موعد نه تنها در خوردن و تغذیه کودک اختلال ایجاد می کند؛ بلکه موجب می شود تا فضای  دندانی برای رویش دندان های دائمی کافی نباشد؛ پس دندان های شیری  در اولین مراحل پوسیدگی دندانی باید سریع درمان شود.

اگر دندان شیری دچار پوسیدگی شود معمولا پزشک چه اقدامی در وهله اول انجام می دهد؟
اگر پوسیدگی دندان در مراحل ابتدایی بوده و هنوز حفره تشکیل نشده است؛ می توان با اقدامات پیشگیری مانند «فلوراید تراپی»  و آموزش به بیمار در خصوص رعایت بهداشت دهان و دندان، روند پوسیدگی را متوقف کرد. اما اگر پوسیدگی پیشرفت کرده و  در دندان حفره ایجاد شده باشد؛ باید با درمان های  دندان پزشکی، پوسیدگی  دندانی را حذف و به صورت مناسب آن را ترمیم کرد.

آیا برای دندان های شیری عصب کشی  یا اعمال جراحی انجام می شود؟ در چه مواقعی پزشک دست به چنین اقدامی میزند؟
بله عصب کشی برای دندان های شیری انجام می شود و اگر پوسیدگی دندان شیری عمیق باشد ، مینا و تاج دندان را تحت تاثیر قرار داده  و  به عصب رسیده باشد؛ باید حتما عصب کشی شود.

سوالی که اغلب والدین از ما می پرسند این است که آیا عصب کشی دندان شیری برای دندان دائمی مشکل ایجاد می کند یا  خیر؟

در پاسخ باید بگویم عصب کشی دندان شیری با  یک روش خاص  انجام می شود و تا زمان تحلیل دندان شیری و رویش دندان دائمی؛ مشکلی برای  دندان دائمی  ایجاد نمی کند. البته دندان های شیری در موارد خاص چون تداخل با دندان دائمی به جراحی نیاز دارند. 

Visits: 13

28 خرداد 1402 0 دیدگاه

کمک‌های اولیه در مواقع خطر

دکتر رحیم صمدی  دکترای حرفه ای پزشکی
موضوع: انسداد راه هوایی با جسم خارجی

کمکهای اولیه برای کودکان مستلزم  آموزش های دقیق و متوالی است .

پدران و مادران عزیز ، ممکن است ما به اندازه متخصصان و پزشکان ، مهارت نداشته باشیم ، اما کسب مهارت کمک های اولیه به کودکان می تواند در شرایط خاص ، تعیین کننده باشد. کودکان هر چیزی را امتحان می‌کنند و در شرایط خطرناک مختلفی گیر می‌افتند. آنها ممکن است هنگام غذا خوردن دچار خفگی شوند، از روی دوچرخه و وسایل بازی پارک بیفتند و وقتی جراحت‌هایی مثل بریدگی‌ها، شکستگی‌ها، زمین خوردن و سوختگی برای کودکان پیش بیاید، لازم است همهٔ ما نکات توصیه‌های اولیه برای کمک به کودکان را بلد باشیم تا چگونگی برخورد و کمک درست و مناسب پزشکی را در زمان بروز حوادث مختلف بدانیم.  با آموزش چند نکته  در خصوص اقدامات لازم برای خفگی همراه  ما باشید .

  • بیش از % 90 مرگ های ناشی از خفگی جسم خارجی در اطفال، در کودکان زیر 5 سال اتفاق می افتد.
  • 65 درصد این قربانیان شیرخوار می باشند.
  • شایعترین سن 6 ماه تا 3 سال است .
  • مایعات شایع ترین علت خفگی در شیرخواران است.
  • بادکنک، اشیا ریز، غذاها، آب نبات، مغزها، انگور و تکه های کوچک اسباب بازی، شایع ترین علل انسداد راه هوایی در اثر جسم خارجی در کودکان را تشکیل می دهند.

علائم شایع

1-شروع نا گهانی مشکل تنفسی همراه با سرفه.
2-اوغ زدن، استریدور، یا خس خس.
3-شروع نا گهانی یک مشکل تنفسی در فقدان تب.
4-دیگر علائم تنفسی (سرفه قبلی، احتقان بینی).

رفع انسداد راه هوایی

توجه:

در انسداد خفیف کودک می تواند سرفه کرده و از خود صداهایی تولید کند.

 زمانی که انسداد شدید است، قربانی قادر به سرفه کردن و یا تولید هیچ صدایی از خود نمی باشد. 

در انسداد خفیف چه باید کرد؟

 وضعیت کودک را از لحاظ انسداد راه هوایی شدید تحت نظر بگیرید. به او اجازه دهید با سرفه کردن راه هوایی خود را باز کند.
در انسداد شدید چه باید کرد؟ 

اگر قربانی کودک است قسمت زیر دیافراگمی شکم او را فشار دهید. اگر قربانی شیر خوار است پنج ضربه به پشت و متعاقب آن پنج بار فشردن قفسه سینه را ادامه دهید.

اگر کودک بیهوش شود چه باید کرد؟   

1.بدون اینکه نبض را چک کنید( عملیات احیا را با ماساژ قلبی )شروع کنید.
2 .بعد از 30 ماساژ قلبی، راه هوایی را باز کنید.
3 .اگر جسم خارجی را می بینید آن را خارج سازید.
4 .از جستجوی کورکورانه دهان با حرکات پارویی انگشت پرهیز کنید.
5 .دو بار تنفس بدهید و دوره های ماساژ قلبی و تنفس دادن را تا زمانی که جسم خارجی بیرون رانده شود ادامه دهید.
6-بعد از دو دقیقه، اگر هنوز کسی به اورژانس خبر نداده باشد،
اورژانس را خبر کنید.

شکستگی استخوان

گاهی اوقات کودک در هنگام بازی در پارک و  یا بازی با همسالان خود دچار حوادث مختلف از جمله پرت شدگی از بلندی، ضربه به  نقاط بدن و در نهایت شکستگی استخوان می شود در این گونه مواقع چه باید کرد؟

نکاتی که در کودک حادثه دیده باید مورد توجه قرارگیرد:

پیش بینی انسداد راه هوایی در اثر تکه های دندان، خون یا سایر موارد را بکنید.
کلیه خونریزی های خارجی را با اعمال فشار مستقیم روی آنها متوقف نمایید.
زمانی که احتمال صدمه دیدن ستون فقرات وجود دارد،
حرکت ستون فقرات گردنی و جابجایی های سر و گردن را به حداقل برسانید.
در صورت امکان کودک مبتلا به آسیب های جدی را به یک مرکز ترومای متبحر در زمینه کودکان ارجاع دهید.

غرق شدگی

عوامل تعیین کننده عواقب غرق شدگی:

1 .طول مدت قرارگیری در زیر آب
2 .دمای آب
3.سرعت عمل و کیفیت ارائه عملیات احیا

اقدامات مورد توجه در غرق شدگی:

1-احیا را با خارج سازی ایمن و هرچه سریعتر قربانی از آب شروع کنید.
2 .از دادن ماساژ قلبی در آب خودداری کنید.
3 .قبل از خبر کردن اورژانس و دریافت یک AED ،پنج بار و به مدت دو دقیقه (ماساژ و تنفس بدهید ) 

کمکهای اولیه را برای نوزادان و کودکان بیاموزید

سایت صلیب سرخ بریتانیا 2021 

Visits: 3

28 خرداد 1402 0 دیدگاه

بازی‌های رایانه‌ای و موبایلی با کودکان چه می‌کند؟

مصاحبه با استاد «بادر چارانی»، استاد دانشگاه «ورمونت آمریکا»

موضوع: بررسی اثرات مثبت و منفی بازی های موبایلی و رایانه ای بر جنبه ‎های شناختی و روانی کودک

«بادر چارانی»، استادیار بخش روانشناسی دانشگاه ورمونت در ایالات متحده آمریکا در مقاله ای علمی که به طور اختصاصی در مجله«  JAMA Network Open » در مورد «تاثیر  بازی های رایانه ای بر شناخت کودکان» منتشر شد، به نتایجی دست یافت که دستاوردهای مطالعات جدید مبنی بر اینکه انجام بازی های ویدیویی می تواند عملکرد مغز کودکان را تقویت کند یا خیر، مورد چالش قرار داده است.

در این خصوص مصاحبه با آقای چارانی را برای شما ترجمه کردیم که از نظر شما می گذرد………..

آقای چارانی آیا نگاه جامعه به بازی های رایانه ای همیشه مثبت بوده است؟
خیر از دهه 90 و اوایل دهه 2000، برخی از مردم بازی های ویدیویی را یک تهدید فکری و اخلاقی برای کودکان می دانستند اما در حال حاضر این تصور در طول زمان تغییر کرده است، که دلیل آن تحقیقاتی است که خلاف آن را نشان می دهد.

آیا مطالعات جدیدی در این خصوص انجام شده است؟
بله یک مطالعه جدید در مجله انجمن پزشکی آمریکا نشان می‌دهد که بازی‌های ویدیویی ممکن است در واقع تأثیر مثبتی بر مهارت‌های شناختی کودکان داشته باشند.

چه چیزی باعث شد که بخواهید به طور خاص تاثیر بازی های رایانه ای را مطالعه کنید؟
من می دانم که صنعت بازی های ویدیویی در حال افزایش است و ما با بچه هایی روبرو هستیم که ساعات زیادی را در روز صرف بازی می کنند؛ بنابراین بسیار حیاتی است که ببینیم آیا هیچ نوع تأثیر منفی یا مثبتی از این فعالیت بر کودکانمان وجود دارد یا خیر؛چراکه بچه‌های ما زمان زیادی را به صورت روزانه صرف بازی های مجازی می‌کنند.

از مجموع تحقیقاتی که در این زمینه انجام دادید چه نتیجه ای گرفتید و یافته های اصلی تحقیق شما چه بود؟
بنابراین، اساساً متوجه شدیم که کودکانی که 3 ساعت یا بیشتر در روز مشغول بازی های مجازی یا ویدیویی هستند، از نظر کنترل تکانه و حافظه کاری بهتر از کودکانی عمل می کنند که هرگز هیچ نوع بازی ویدیویی انجام نداده‌اند. علاوه بر این ما شاهد عملکرد بهتر و تغییرات فعال سازی مغز در نواحی کلیدی مغز از جمله درگیری بینایی، توجه و پردازش حافظه نیز بودیم.

طبق تحقیقاتی که انجام داده اید چه بازی‌های ویدیویی یا مجازی برای عملکرد مغز کودک نسبت به بقیه بازی ها بهتر عمل می کنند؟
ما در مطالعات خود آن را لحاظ نکردیم؛ لذا مطالعات دیگری وجود دارد که نشان می‌دهد بازی‌های اکشن یا ماجراجویی و بازی‌های سریع ممکن است تأثیر متفاوتی بر مغز و رفتار کودک نسبت بازی‌های حل مسئله و منطقی داشته باشند.

به نظر شما بچه هایی که به سن نوجوانی نزدیک تر هستند به چه نوع بازی هایی بیشتر علاقه دارند ؟
نظرسنجی‌های بین‌المللی که بر روی تعداد بسیار زیادی از بچه‌های 9 تا 10 ساله انجام شده است، نشان می‌دهد اکثریت آن‌ها به بازی‌های سریع و اکشن و مسابقه ای، علاقه دارند که به عنوان نمونه می توان از بازی های  Call Of Duty یا GTA نام برد. اما تعداد بسیار کمی از بچه ها بازی های منطقی، حل مسئله و پازل را انجام می دهند. بنابراین تأثیری که از مطالعات به دست آوردیم به احتمال زیاد به بچه‌هایی مرتبط است که بیشتر بازی‌های سریع و اکشن انجام می‌دهند.

این تحقیق برای والدینی که نگران هستند؛ فرزندشان مدت زمان زیادی را در مقابل صفحه نمایش یا با یک کنترلر در دست برای بازی های ویدیویی صرف می کند، چه چیزی می تواند بگوید؟
تاثیر آن بدیهی است و پیامدهای منفی ناشی از طولانی شدن زمان نشستن پای صفحه نمایش بر سلامت روانی و جسمی کودک وجود دارد؛ با این حال اگر کودک یک، دو یا سه ساعت از روز را صرف بازی‌های ویدیویی کند، ممکن است همانطور که داده‌های ما نشان می‌دهد، مزایایی داشته باشد؛ اما این مزایا قابل مشاهده نیست.

ترجمه : سایت کودک  و مادر (کومامانا)

Visits: 2